Ik heb veel over kanker nagedacht & bedacht dat het misschien wel niet bestaat. Er bestaan vast wel lichaamscellen die niet doen wat wij eigenlijk denken dat ze bedoeld zijn te doen. Maar dat betekent niet dat het dus fout is wat ze doen. Dat is wat er van gevonden wordt. Ze doen wat ze doen omdat dat hun natuur is.
“Een vis probeert niet te zwemmen, die zwemt gewoon”. Een cel probeert zich niet te kopiëren die kopieert gewoon. (Naar Deepak Chopra)
De kanker zelf is niet de “ziekte” maar dat wat die celgroei veroorzaakt. Ziekte tussen aanhalingstekens omdat het misschien juist wél een heel gezond – dus geen ziek – mechanisme is.
Het achterliggende mechanisme is – volgens mij – groei.
Welbeschouwd lijkt voor mij alles op aarde gericht op groei. (& dan ook nog eens bij voorkeur in harmonie, maar dat is weer een ander verhaal)
Groei kun je niet uitroeien, vergiften, wegsnijden of snoeien. Het werkt wel even, maar hoe dan ook, uiteindelijk groeit het weer.
“Snoei is groei” (Tuinderswijsheid)
Het is aan jou om te zorgen dat je die groeikwaliteiten inzet, dat je het leidt tot een voor jou juiste richting & tot iets durft uit laten groeien wat de aarde, jouw bestaan, voedt.
Je kunt wel degelijk “ziek” worden van groei. Maar “groei” uitschakelen zal – zolang je leeft – niet lukken.
Stamcellen
Stamkankercellen
Kanker heeft iets te maken met stamcellen. Ik las daar in 2012 & recent artikelen over. Omdat ik geloof in eenvoudig ipv in complottheorieën & ander ingewikkelds spreekt dit mij aan. Gabriel Devriendt heeft er een zeer sluitend verhaal over en ook Bruce Lipton legt het in zijn vele youtube filmpjes en podcasts volgens mij best helder uit.
Van stamcel tot kanker cel
Ik zal een poging doen. Gabriel Devriendt & Bruce Lipton (& anderen) kunnen dat veel uitgebreider & diepgaander dan ik.
Je wordt gemaakt van embryonale cellen (van 2 cellen naar 4 naar 8 etc). Net zolang tot het duidelijk is dat je een mens wordt. Dan gaan die embryonale cellen zich kopiëren. Dus de cel die je hoofd maakte maakt meer hoofd. De cel die het begin van je botten maakte maakt meer bot, de cel die een voorzichtig begin maakt van een bloedsomloop kopieert zich vrolijk voort etc. Net zolang tot je gemaakt bent om geboren te worden.
Zodra jouw klomp in harmonie samenwerkende cellen – jij – geboren bent heten de embryonale cellen stamcellen. Het zijn – zoals Gabriel zo mooi zegt – “Multipotente cellen” die je nooit kapot krijgt zolang je leeft. Dus ook niet met chemo etc. Bruce Lipton ontdekte in the roaring seventies dat die stamcellen zich – tijdens het kopiëren van zichzelf – constant aanpassen aan de omgeving. (Zodat er spierweefsel in spierweefsel, bloed in bloed, bot in botweefsel etc gemaakt wordt). Hij ontdekte dat een stamcel in bloed, zodra het verplaatst wordt naar spierweefsel geen bloed meer maar spiercellen. Identieke stamcellen veranderen afhankelijk van hun omgeving in bloed, hersens, bot, spier etc….
Een stamcel kopieert & kopieert. dat is zijn/haar taak. Maar om te weten wat het moet kopiëren kijkt & voelt het naar de omgeving. Waar ben ik, dus wat moet ik doen? Die omgeving wordt niet alleen bepaald door de plek in je lichaam maar ook door vervuiling, je voeding (of vulling ipv voedsel) & door je gedachten & “wat voor jou waar is” .
Aha, de omgeving
Fight or flight stress
& Als nu – door wat voor omstandigheden dan ook – die omgeving niet optimaal is (of zo bedacht wordt) kopieert dat door.
& als er in die omgeving heel veel stress is (vlucht!) dan kopieert het niet maar stopt met kopiëren en zorgt dat er energie is om te vluchten. (Vechten of vluchten gaat vóór groei, ook op celniveau)
Vluchten voor de sabeltandtijger gaat voor het repareren van een foutje of het opruimen van troep Als we weer veilig zijn pakken we dat op ons gemakje aan.
Maar wat als de stress niet stopt?
Er is nog iets anders aan de hand met stress. Stress hormonen worden door de lever gemaakt. De lever is ook bezig met het zuiveren van je bloed. Als er veel ingewikkelds zit in je bloed & er zijn stress hormonen nodig dan moet de lever de ” troep” even parkeren. Daar kiest het dan bvk makkelijk vetweefsel (borst, prostaat) voor. Als de stress over is kan de lever dat weer zuiveren. Als je – zoals ik – geen rust neemt na stress of onbewust stress op elkaar stapelt komt er van die troep opruimen dus niets terecht. Ik kan me er van alles bij voorstellen wat die troep met gezond weefsel doet ….
Langzaam voldruppelende emmer
Overbelast immuunsysteem
Of als er – door wat voor omstandigheden dan ook – iets in je lichaam is wat continue aandacht / energie vraagt van je lichaam waardoor het geen tijd heeft om kleine foutjes te repareren?
Er zijn talloze “druppelende” energie slurperds bekend. (Niet dat het ziekenhuis daar naar vraagt, maar ze weten wel dat het zo werkt, bij navraag). Laaggradige ontsteking van het kaakbot (na trekken van een kies), Immuunreacties op lichaamsvreemd weefsel (wortelkanaalbehandelingen), Candida die verder gaat dan de darmen. Er zijn er nog meer (ook veel voedings gerelateerd), maar precies deze speelden – voor zover ik weet – in mijn lichaam een rol & eisten hun tol.
Toen ik dus hoorde dat ik (weer / nog steeds) kanker had wist ik dat ik in ieder geval die laaggradige ontstekingen moest zien op te sporen & dan op te zien lossen. Om zo mijn immuunsysteem rust te geven & te doen wat ze eigenlijk bedoeld is te doen
Laaggradige ontstekingen opsporen & oplossen is volgens mij stap 2 bij diagnose kanker. (Omdat de eerste stap bedenken is of je er echt voor wilt & stapje voor stapje durft te gaan)
Een gezond lichaam kan die laaggradige ontstekingen in principe prima zelf aan. Alle zeilen bijzetten & nauwkeurige samenwerking. Maar als daar een hapering in zit wordt het lastiger & wordt je steeds moe-er, futlozer & zo komt van het een het ander
Mopperpot Kankeraar
Perfectionist
Het is niet aardig misschien om het van mezelf te zeggen maar ik ben (was?) een vreselijke mopperpot. Ik vergat te genieten van alles wat wel goed gaat, zag vooral wat allemaal beter, anders, mooier, sneller & anders zou kunnen. En zag het eigenlijk ook nog als mijn taak ervoor tezorgen dat dat dus ook gebeurde. (& als mijn mislukking dat het daar niet van kwam)
Dat uitte ik misschien niet heel opvallend naar de omgeving maar ik was zelden tevreden over mezelf & mijn daden & creaties. Ik vond altijd dat ik het net niet goed genoeg had gedaan. Tel daar mijn verdriet om moeder aarde en de respectloze vernietiging van haar bij op en je krijgt (onzichtbare) stress. Ik vergat te dansen, te zingen. Ik vergat te rusten & zelfs ademhalen deed ik minimaal. Voor de dingen die ik leuk vond had ik geen (priori)tijd & nieuwe dingen doen durfde ik niet. (& over dat gevoel had ik weer een schuldgevoel).
Een -bij nader inzien- redelijk uitzichtloze vicieuze cirkel eigenlijk.
Die boodschap & onrust geef je ook door aan je bloed, aan je cellen, aan je zijn. Of althans volgens mij & “het geheugen van water” Masaru Emoto. Of zoals hieruitgelegd https://youtu.be/ILSyt_Hhbjg water draagt informatie. Wij bestaan voor 70% uit water toch?
Omdat wij voor 70% uit water bestaan denk ik dat het heel belangrijk is welke woorden we kiezen, welke woorden we horen.
Kanker is géén gevecht!
geen schuld & geen pech
Kanker is een gezonde reactie op je leven.
Als je het anders wilt moet je behalve van binnen weer gezond worden ook je leven & “dat wat jij als waar ziet” veranderen
Wat & hoe dat is aan jou. daar is geen goed of fout in zolang jij maar de verantwoordelijkheid neemt, je logische verstand gebruikt en van binnen durft te voelen wat nú voor jou klopt. Zeg ik nu heel stoer. Maar dat is hoe ik het aangepakt heb.