Dilemma, welke blog, welk onderwerp. Welke focus? Er gebeurt zoveel, ik ontdek veel (of juist weinig). In gedachten schrijf ik talloze blogs en sommige werk ik zelfs half uit. Niets is af.
Waar ik sta
Hoe ik me voel komt metaforisch gezien misschien in de buurt van een cocon. Zo’n blurry fase tussen rups & vlinder. Als je een cocon open breekt kun je er geen touw aan vast knopen, niets lijkt iets te worden. Het lijkt een onsamenhangend geheel in een eigen wereld. Als je wilt dat het iets / zichzelf / wordt moet je het met rust laten. Nix aan doen. Als je een cocon open breekt of anderszins forceert wordt het nix meer.
Ik ben heel erg moe, maar onder die moeheid voel ik me vitaal. Ik kan mijn voeten masseren wat ik wil maar er zitten eigenlijk nergens meer echt pijnlijk gevoelige plekken, hoe ik ook duw. Mijn cellcom slaat uit met kleine getallen wat naar mijn idee betekent dat er weinig weerstand meer is. De Tanitra weegschaal van de natuurarts gaf aan dat ik 100 gram meer botweefsel heb dan in november (maar nog wel 200 gram minder dan in 2013). Mijn menstruatie is een soort regelmatig aan het terugkeren. De witte puntjes op mijn tong blijven, maar daarvan zijn de ayurveda dat dat het eerste “aangaat” & ook als laatste “uit” …
Er groeien opeens wonderlijke bultjes op mijn lichaam, ben wel heel nieuwsgierig wat dat zijn & waarom. Maar ja, laat ik vooral maar vertrouwen op de cocon die weet wat tie doet & wat er gebeuren moet.
Hoe ik ook mijn best doe eerlijk te voelen; ik voel me meestal goed. Weliswaar in herstel (in ontwikkeling is eigenlijk een beter woord) maar eigenlijk meestal best krachtig, levenslustig, geïnspireerd & popelend
Touch of Matrix
De bewustzijnsreis met Touch of Matrix naar Spanje was best een grote teleurstelling. Om heel veel redenen. Maar toch heb ik er zelf, samen met de natuur van de omgeving, iets heel moois van weten te maken. Daarna begon de grote moeheid ….
Send & Receive
Met mijn hart – hoofd verbinding communiceert het steeds krachtiger. Ik heb geen pendel meer nodig & misschien eigenlijk ook niet de wijsheid van anderen maar vind het toch fijn informatie te delen & vragen te kunnen stellen. Als je antwoorden in jezelf hoort geeft dat heel veel rust.
Dood
Inmiddels zijn de twee mensen die ik via via kende die tegelijkertijd als ik de diagnose kregen dood. Zij volgden – naar ik begreep – braaf de protocollen (waarmee ik niet bedoel dat dat hun perse de dood in joeg natuurlijk) … en lijken er in boeken en in interviews twee soorten dood te zijn: Dierbaren zijn overleden of overleden aan kanker. dat zijn de twee smaken die er zijn. Zelfs bij onze kat werd niet gesproken over een gezwel maar over kanker … (hij overleed vandaag in alle waardigheid, zonder spuitje, zonder medicijnen in een prachtig zelf gekozen houding op zijn eigen zelf gekozen tijd & plek)
Het blijft boeiend te ervaren wat zo’n woord – het woord kanker & de angst machinerie eromheen – toch onbewust teweegbrengt … Het kost toch nog vaak tijd / focus om naar MIJN vrijheid van denken & keuze te gaan.
Rust
Ik weet dat rust heilzaam en helend is. Noodzakelijk voor herstel. O o o wat heb ik het daar juist moeilijk mee. Ik leer, maar het is echt pas dankzij 2 druppeltjes wielolie in de ochtend dat ik ook echt rust neem. Toch zou ik zo graag – diep in mijn hart – nog veel meer willen opruimen, uitzoeken, schrijven, dansen, cello spelen, mensen bezoeken, uitgaan, winkelen, wandelen, sporten, gek doen, nix doen of misschien zelfs wel een heel nieuw vak leren. Maar ja – HELP – ik zit in de cocon & vertrouw dat dat nu de juiste plek is voor mij (want anders was het anders) & dat de rest zich vanzelf ontvouwt …
& Dat ik verwacht dat ik op enig moment merk dat ik – verhip – opeens iets anders aan het doen ben :)
Hoeveel fases een cocon doormaakt tot het er als vlinder uit mag komen?
Geen idee, ik ga ze niet tellen (want niet onderscheiden) maar ik ben het nieuwsgierigst van allemaal :)