De Strijd tegen kanker, de strijd tegen het terrorisme. Bléh…
Wat je aandacht geeft groeit & wat levert strijd op?
Als de media bol zou staan van “Samenwerken & samen leren voor een gezond leven in de breedst mogelijke betekenis” & “de strijd tegen het terrorisme” zouden durven omschrijven als “het verenigen van vrede” zou het al zo anders klinken (& voelen) …
Ik merk dat ik telkens best veel moeite heb met goed bedoelde opmerkingen over kanker. Dat het een rotziekte is, dat we er tegen moeten vechten, dat het vette pech is. Misschien ben ik de grote uitzondering, maar ik voel me dan eigenlijk een soort mislukt. Een beetje persoonlijk aangevallen. Mijn lichaam zou dus niet goed zijn? Ik heb nooit geloofd in oorlog dus ook niet in strijd, en al helemaal niet in strijd tegen mijzelf! Vechten tegen mijzelf? Dat kan ook nooit de bedoeling zijn. Hoezo heb ik pech, dat voelt voor mij als zeggen dat het leven niet goed is & anders zou moeten zijn …. dat voelt voor mij als ontkennen dat het goed is zoals het is want anders was het anders.
Ik kan natuurlijk wel willen dat dingen anders zijn maar dat heeft alleen zin vanuit acceptatie van het NU. Het idee van pech maakt mij slachtoffer, alsof ik niets meer kan doen. Alsof dingen van te voren vast staan & het niet anders zou mogen lopen. Alsof ik geen keus meer zou hebben. De “Werkelijkheid” is een interpretatie, en ik mag kiezen hoe ik deze interpreteer. Dat hoeven anderen niet voor mij in te vullen.
Eten tegen kanker …
Ik krijg lief bedoelde linken en tips .. maar zodra het over “de rotziekte” of “de strijd” gaat dan kies ik er meestal voor om het niet meer verder te lezen.
Ook stellige stappenplannen, protocollen … Daar leent kanker zich niet voor.
Of als anderen mij gaan vertellen wat ik moet eten “tegen” kanker. Stel je voor dat je iets eet en daarbij denkt “dit helpt tegen kanker” dan proef ik het eten niet meer maar mijn angst. En iets eten wat ik vies vind maar wat wel goed voor mij zou zijn, daar geloof ik al helemaal niet (meer) in. (Op voorwaarde dat ik eerlijk, niet vooringenomen durf te proeven)
Toen ik met mijn borstkanker bezig was kreeg ik van een chinees de aanbieding een bepaald medicijn te slikken ter voorkoming van terugkeer. Een dagelijkse best prijzige pil. Ik heb daar toen heel vriendelijk voor bedankt. Ik heb hem uitgelegd dat ik niet iedere dag iets wil slikken tegen iets. En dat die pil slikken vóór een gezond lang leven volgens mij niet de enige manier was om dat te bereiken.
Natuurlijk vind ik het wel leuk om nieuwe dingen te proberen. Zo blijk ik Sopropo echt ontzettend lekker te vinden & kurkuma gember ahorn siroop thee ook, op z’n tijd. Maar ja … de Samahan thee vond ik ook super lekker & omdat die zo gezond zou zijn dronk ik er zoveel van dat het weer ongezond werd. Ik vergat dus te voelen – echt diep van binnen te voelen tot ik een stemmetje hoorde – of dat (op dit moment) het juiste was voor mij om te drinken (niet dus). Leermomentje
& besides …. wie zegt dat ik kanker heb? Of …. eerlijker geformuleerd … wie heeft het niet?
(Maar dan komen we op het diagnose stuk … daar wil ik zeker nog blogjes over schrijven want dat fascineert me enorm)
K.A.N.K.E.R
Kansen Als Nieuwe Keus (En Richting)
Keuzes Als Nieuwe Kans
Belangrijk is dat het voor mij goed voelt.
Dat is mijn koers, mijn richting. Dat klinkt zo logisch maar is zo nieuw voor mij. Er gaat een wereld voor mij open, ik wist niet dat het leven zo mooi was, zo vol, zo waardig. Ik vind het zo ontzettend bijzonder dat ik dit mee mag maken !