Een bijzondere tijd. Ik ben gericht op herstel en verandering en merk dat dat bijna fulltime mijn aandacht vraagt. Aandacht in de vorm van rust. Het geduld om in de cocon m’n ding te laten gebeuren heb ik echter niet van nature. Gelukkig kan mijn lichaam niet anders & vertrouw ik…..
O o o wat een wijze praat, want ondertussen …
Het is heel vreemd om na een heerlijke nacht wakker te worden & te denken…. huh ik ben weer moe. Ik wil nu al weer eigenlijk alleen maar weer gaan liggen. Ik schrik daarvan, maar voel me verder fysiek wel goed. Misschien wat stijf maar te moe om fanatiek te gaan sporten. De navelcuppings (Ik heb inmiddels 3 cuppings gedaan & het resultaat is verbluffend (pijnvrij)) maken vastzittend weefsel los. Ik stel me dat voor als een verstopping die vrijkomt; vastgekoekt komt vrij & moet afgevoerd. Dat vraagt natuurlijk ook energie. Ik drink en drink en drink & slaap & slaap.
Ik denk dat ik mezelf eindelijk de tijd geef, gun & toesta om te rusten. …
Brrrrrrrr
Echt?
Klein stemmetje
Klein naar stemmetje: “Wat als je nu niet stiekem toch juist heel erg ziek bent?” “Wat als je nu rustig in die cocon zit terwijl je eigenlijk aan de slag moet” “Wat als iedereen je meewarig je gang laat gaan omdat iedereen (“”) meer weet dan ik & mij dit plezier & visie gunt maar weet dat het zinloos is?”
En een andere gedachte is natuurlijk de prachtige begrafenis die er steeds nog maar niet komt. Begrafenissen van jonge mensen zijn pijnlijk confronterend maar ook altijd zo verbindend, intens rauw verdrietig & daarom zo puur. Hoe mooi zou die van mij zijn? Met mijn prachtige meiden, die het prima redden zonder mij. Patrick in zijn kracht omringt door iedereen die ook van hem houdt. Hij kan dat, dat weet ik. En een familie die weet hoe je moet feesten & vieren & dat ook durft!
Verder het stemmetje die vind dat rusten echt zonde van de tijd is, dat ik actief moet zijn, dat ik nu de tijd heb om, dat ik net als alle mensen ….. bla bla bla .
Ik?
Al die gedachten ….
Eerst kregen die gedachten zo min mogelijk aandacht, zo min mogelijk bodem. Ik parkeerde die gedachten niet eens, ik liet ze gaan; ik dacht “Tja, het kan ook anders zijn”. Geen tijd aan besteden … & door.
Nu het rustiger wordt, ik minder puur gefocust ben op overleven, komen die gedachten nog steeds. Ik besef me nu dat het niet alleen cultureel bepaalde stemmetjes maar ook zeker mijn eigen onbewuste stemmetjes zijn. Alsof ik van mezelf niet zou mogen genezen omdat “Wie denk ik wel dat ik ben, waarom zou het mij wel lukken & als ik ECHT wil dat het lukt moet ik eigenlijk veel meer moeite doen”
Zucht …
Inmiddels heb ik veel verschillende dingen geprobeerd, getest, uitgezocht & aangehoord. Ik ben tot de conclusie gekomen dat alles wat concreet fysiek – dus echt op mijn lichaam – afgestemd wordt juist is. Door wie het ook fysiek / energetisch op mij afgestemd wordt. De bevindingen zijn identiek. Maar alles wat op basis van “kennis” ingevuld wordt blijkt voor mij net niet juist of zelfs echt niet dienend. Niet alleen mbt de (commerciële) geneeskunde maar ook de natuurlijkere geneeskunde. Zelfs een biotensor meet meer de energie / waarheid van diegene die er mee wichelt dan dat het echt over mijn gaat.
Bloemenveld
Hoe weten andere wat juist voor mij is?
Ik stel me een bloemenveld voor. Talloze soorten bloemen, grassen, zaadjes & struiken. Iedere bloem of plant is verschillend, zelfs als het dezelfde soorten zijn staan ze weer net op een ander plekje. Met andere buren, andere zon, andere bodem. Het kan niet zo zijn dat anderen weten wat juist voor mij is. Ze kunnen mij wel inspireren & adviseren maar ik ben mijn unieke bloem.
Voor mij is het de tijd dat ik ga ontdekken welke bloem ik nu eigenlijk ben. Ik heb geen idee, ik weiger te geloven dat anderen het wel of betere zouden weten.
Routeplanner
Ik heb eigenlijk niet eens een concreet einddoel in gedachten, toch ben ik onderweg. Ik navigeer bocht voor bocht. Op gevoel.
Verhip …. maar natuurlijk heb ik eigenlijk wel een doel!
Met plezier, inspiratie, bewondering & verwondering de dag uit zwaaien & starten
Meer even niet …
HA