Hoe kan ik leren omgaan met mijn pijn over wat ik respectloos, nutteloos en echt dom vind?

Vanaf het eerste begin heb ik begrepen dat de kanker in mij kan ontstaan door stress & levenshouding. Ik lijk vrolijk & relaxed. Prachtige kinderen, dak boven ons hoofd, een konijn een kat en een fijne relatie.  Een mooie lange sierlijke vrouw (is een gift), gewoon zo geboren. Ook ben ik geboren met een besef dat we samen met elkaar op één aarde leven & dat we dat ook onze kinders kinderen gunnen, dat de aarde – het hele leven – gericht is op groei &  dat economische groei niet de groei is die bij de aarde past. Vooral omdat je bij economische groei niet eerlijk meet. Je meet geen geluk, geen levensplezier, geen extra stralende gezichten. Dus wat heb je dan? Met economische groei? Ik heb daar stress van, stress omdat ik niet snap dat anderen dat niet zien (haha & zij vinden mijn kijk op de wereld natuurlijk weer onbegrijpelijk Arghh)

Bomen en levendgroen vogelvrij

Ik heb uitzicht op een park, eerst was dat een park én een bos. Om van dat bos in ieder geval een paar bomen te behouden heb ik met succes gestreden, tot in de rechtszaal. De frustratie over de stedenbouwkundige die NOOIT is komen kijken naar het gebied waar hij huizen plande ben ik niet kwijt geraakt. (“O, staan er bomen dan? Ik heb cart blanche van de gemeente gekregen”) Deze stedenbouwkundige plande – ik verzin dit niet! – een paar meter naast bestaande bomenlanen nieuwe bomenlanen!  1 + 1 = 2 denk je dan, vergissing. We passen het plannetje aan. Nee, dat kon allemaal niet. (Aanpassingen in straten plan, bouwhoogte etc kon allemaal wel) Bouwfonds moest hoe dan ook nog meer vette winst. Prachtige brochures waarin prachtig wuivende bomen tot ver boven goothoogte ingetekend zijn. Bah! Hier heb ik stress van, hoe kom ik daar van af?

Spannend stukje ontdekking moest gemaaid

Het park waar ik op uitkijk is best leuk. Gras gebieden & een hoger stuk waar de landschapsarchitecte een “vrij groei zone” had bedacht. Een vrolijke boel. Ieder jaar een voorzichtige start in het voorjaar & dan een explosie van prachtig hoog gras met allerlei anders.

Tot mijn grote schrik werd het gras sinds vorig jaar niet meer het hele seizoen met rust gelaten! Het werd – onaangekondigd- tegelijk met al het omringende gras gemaaid! Vergissing dacht ik. Ik meteen de telefoon gepakt. Toen kreeg ik te horen dat er om gevraagd was: dat gras was gevaarlijk voor de kinderen (teken) & er was al zo weinig speelruimte. Bizar! Teken moet je altijd controleren & mijn kinderen speelden juist wel in dat hoge gras. Gemaaid gras is er meer dan genoeg in de omgeving & er waren echt beduidend minder krekels vorig jaar! Hoe kunnen kinderen nu leren dat gras zaadjes heeft, wat er eigenlijk hoort te zweven & zoemen in de buurt? Het was zo’n spannend stukje ontdekking gewoon tussen de huizen.

De moeite die het kost om aan te geven dat het nieuwe maaibeleid niet goed is voor de boompjes, dat er nog minder te ontdek spelen valt voor de buurtkinderen en dat ik er al die tijd – tot gister middag- nog nooit één kind heb zien spelen & dat het maaibeleid funest is voor de karige flora & fauna is fenomenaal. Het wordt namelijk nog steeds gemaaid, en ik weet niet hoe ik het kan stoppen! 1+1= 2 denk ik dan: hoe moeilijk kan het zijn, laat dat stukje gewoon vrij groeien.

Omgaan met stress

Anyway, nu heb / had / heb / had ik kanker. Ik maak me zorgen over de hele wereld & het parkje hierachter. Ik vergeet dat ik ten eerste goed voor mijn eigen systeem moet zorgen. Voeding, adem, beweging, plezier. Stromend & in beweging. Als ik dan naar buiten kijk ontgaat mij de zin ervan. Help!

?Hoe gaan anderen om met de hypocrysie? Hoe gaan anderen om met de vervuiling van de auto’s die onze lucht vergiftigen. Hoe gaan anderen om met het rucksichtlos kappen van bomen ivm veiligheid of “de kwaliteit van wonen aan het water”? Hoe gaan anderen om met hun gevoel als ze langs een vrachtwagen vol slachtvarkens rijden? Hoe gaan anderen om met de troep die ze in supermarkten durven te verkopen aan kinderen? Hoe gaan anderen om met “zichtlokaties” langs de snelweg waar prachtige bomen voor moeten wijken? Hoe gaan anderen om met die gevoelens? Hoe breien ze dat rond voor zich zelf?

Hoe doe je dat?

Alles = goed zoals het Nu = anders was het anders
De Wet van de minste weerstand

Opeens herinner ik mij weer … ergens in “mijn bijbelboekje” …. de wet van de minste weerstand (bereik meer doe minder):

“Vandaag accepteer ik de mensen, situaties, omstandigheden en gebeurtenissen zoals ze zich voordoen. (Mij verzetten tegen dit moment is verzet tegen het hele universum). Ik zal mijn verantwoordelijkheid nemen (dat is iets anders als schuld hebben) en zal gelegenheden transformeren tot iets gunstigers, maar afzien van de behoefte anderen te overtuigen of over te halen. Ik zal open blijven staan voor andermans standpunten” (Spirituele weten van succes blz 65-77)

Dat betekent dat ik weet dat ieder moment is zoals het moet zijn, omdat het universum is zoals het moet zijn. Als ik me tegen dit moment verzet verzet ik me eigenlijk tegen het hele universum. Dat betekent dat ik de dingen moet (wil) accepteren zoals ze zijn, niet zoals ik ze op dit moment zou wensen… Ik hoop dat ik dat vanaf nu – door het weer eens op te zoeken & te her/ her / her kauwen weer oppak en als basis weet voor een creatieve inpuls in plaats van vervreemding & stress ….

Leuk! Hier ga ik over schrijven in mijn dagboek. De -in mijn ogen – vreemde dingen die ik zie, onderweg, uit mijn raam, in huis, op school ga ik onderzoeken op mijn gevoel hierover & van daaruit iets moois, nieuws creëren …

Het maakt de aarde niets uit natuurlijk

Zo was onderstaand filmpje van Abraham Hicks een eye opener voor mij, “What is our responsibility to mother earth”? Niets volgens Abraham Hicks: &joy it while you’re here ….

Abraham Hicks ~ What Is Our Responsibility To Mother Earth:

Wie heeft gelijk

Hoe belangrijk het is niet giftig of gestressed naar je omgeving te kijken, niet te kankeren en te zeuren maar je eigen verantwoordelijkheid te nemen blijkt ook uit de ontdekkingen van Bruce Lipton & sluit naadloos aan op het verhaal van Gabriel Devriendt ….

(mijn eerste filmpje / ontmoeting met Bruce Lipton:)

“Your genes don’t cause disease, Your beliefs do”

Zo doe ik dat …

Maar vanaf nu bewuster. Ik was me er niet van bewust hoe ongelukkig ik mij voelde met mijn omgeving. Hoe veel stress mijn gedachten mij gaven, hoe ver ik van mij vandaan was. Nu ben ik weer op reis, kei spannend, boeiend, verfrissend (meestal) …

Vanuit het nu! Vanuit mijn lichaam, als een community van cellen, als één geheel. Popelend om te kijken & ontdekken wat er gebeurt xxx