Opeens had ik deze week weer veel spierpijn, ik was moe, werd niet ongesteld & vond alles eigenlijk teveel gedoe
Ik weet wel dat ik herstellend ben, maar staat mijn onbewuste dat ook toe?
Fouten
Ik blijf maar denken dat ik fouten kan maken. Ik blijf maar denken dat verkeerde keuzes bestaan.
(En uiteraard dat ik diegene ben die dat steeds doet: IK maak fouten & IK kies met het grootste gemak & de beste intentie verkeerd)
Dat zit allemaal in mijn hoofd, in mijn (lineair) denken. Terwijl ik weet dat wat goed of fout is een mening is, dat je nooit verkeerde keuzes maakt en dat alles wat er is energie & met de illusie van tastbaar is.
Ik kan er steeds beter om grinniken. Ik leer het te herkennen als programma’s die afdraaien terwijl ik over andere dingen aan het nadenken ben. Programma’s die met de beste bedoelingen ingeprent zijn.
Ik knip drie keer met m’n vingers & it’s gone….
Ik vergelijk het met muziek op een Ipod waar anderen ook muziek op hebben gezet. Als je wilt dat je Ipod andere muziek speelt dan erop staat heeft roepen tegen je Ipod geen zin. Het enige wat helpt is er andere muziek op zetten. De kunst van het herkennen van muziek die je eigenlijk niet fijn vindt en die te durven verwijderen.
Maar toch ….
Klein stemmetje
Een heel klein stemmetje gelooft er geen bal van dat ik beter kan worden, heeft gehoord wat de artsen zeggen. Heeft geleerd dat te geloven. Luistert naar alle terluikse opmerkingen in media. Pikt onbewust telkens op dat kanker echt dodelijk is & iets om bang van te worden. Iets om tegen te strijden, om boos op te worden, om te verwensen & als definitief eindstation te zien.
Al die mensen die dierbaren aan kanker (of aan de medicijnen) verloren …
Hoe haal ik het in mijn hoofd om de meest dodelijke vorm van kanker niet als dodelijk te zien & te doen of ik gewoon kan leven? Nog erger: Om te leven alsof er nog iets te leven valt?
Maar hoe ik dan ook naar binnen ga bij mezelf; ik kan dan echt niets anders vinden dan iets bruisends, iets dat wil, iets dat nieuwsgierig is, iets wat borrelt & stroomt …
Ik weet wel dat ik niet ziek ben, maar wat gelooft mijn onderbewuste?
Rust
Maar, zo heb ik deze week geleerd …
Dat bruisende voelen kan ik alleen als ik mezelf rust gun.
Ik begin te beseffen dat zoveel als ik vroeger tegelijk & door elkaar deed nu gewoon niet aan de orde is. Hoe sterk & krachtig ik me ook voel.
Het is duidelijk niet de bedoeling dat ik me laat ophaasten door anderen & hun verwachtingen. Het is duidelijk niet de bedoeling dat ik probeer te voldoen aan verwachtingen waarvan ik invul dat anderen die van mij hebben. Mijn lichaam roept me terug.
Als ik mezelf een moment gun eerst naar binnen te gaan vóór dat ik actie onderneem doe ik misschien dezelfde dingen, voor dezelfde mensen. Alleen dan vanuit mijn binnenste (ik wilde “vanuit mijn hart” schrijven, maar dat is het niet, het is ergens vanuit een soort midden).
(& trouwens …. misschien doe ik dat wel helemaal niet! maar dat is dan weer een andere ontdekking)
Egoïstisch & naïef
Ha, stemmetje twee: om alles op mijn manier & in mijn tempo te doen is natuurlijk wel super egoïstisch & naïef. Ik hoor het iedereen denken, ik vul dat vrolijk in. En ben het met iedereen eens dus ik schrik. Ik voel dat dat is wat ik moet doen maar wil natuurlijk niet egoïstisch genoemd worden, tjee, stel je voor! Ik ben goed opgevoed door mijn ouders en mijn omgeving.
Ik kan mij voorstellen dat als je herstellend bent van ziekte je alle ruimte krijgt alles in je eigen tempo te doen maar als je gezond bent moet je vooral klaar staan voor anderen; doen & gaan met die banaan. “Ik” kom later wel. Of althans, dat ik wat ik ervan heb gemaakt.
Ik verheug me op het plezier om ook als je hersteld bent nauwkeurig te navigeren vanuit je hart.
Ik verheug me op de vrijheid de gedachten die ik meen dat anderen daarover hebben als mijn eigen gedachten te zien & om mijn vrijheid van denken te gebruiken om te denken wat ik wil.
Affijn, de pijn
M’n zus stelde me – geïnspireerd door Louise Hay – twee vragen:
1: Wat wil dit ongemak, deze ziekte je vertellen
2: Wat moet je doen om je beter te voelen?
Ik stelde die vragen aan mezelf & het antwoord kwam echt verbluffend snel:
“Rustig aan,
Geef mezelf de tijd
Om te ruimen”
Aldus geschiedt …