Ik heb veel over kanker nagedacht & bedacht dat het misschien wel niet bestaat. Er bestaan vast wel lichaamscellen die niet doen wat wij eigenlijk denken dat ze bedoeld zijn te doen. Maar dat betekent niet dat het dus fout is wat ze doen. Dat is wat er van gevonden wordt. Ze doen wat ze doen omdat dat hun natuur is.

“Een vis probeert niet te zwemmen, die zwemt gewoon”. Een cel probeert zich niet te kopiëren die kopieert gewoon. (Naar Deepak Chopra)

De kanker zelf is niet de “ziekte” maar dat wat die celgroei veroorzaakt. Ziekte tussen aanhalingstekens omdat het misschien juist wél een heel gezond – dus geen ziek – mechanisme is.

Het achterliggende mechanisme is – volgens mij – groei. 
Welbeschouwd lijkt voor mij alles op aarde gericht op groei. (& dan ook nog eens bij voorkeur in harmonie, maar dat is weer een ander verhaal)
Groei kun je niet uitroeien, vergiften, wegsnijden of snoeien. Het werkt wel even, maar hoe dan ook, uiteindelijk groeit het weer.

“Snoei is groei” (Tuinderswijsheid)

Het is aan jou om te zorgen dat je die groeikwaliteiten inzet, dat je het leidt tot een voor jou juiste richting & tot iets durft uit laten groeien wat de aarde, jouw bestaan, voedt.

Je kunt wel degelijk “ziek” worden van groei. Maar “groei” uitschakelen zal – zolang je leeft – niet lukken.

Stamcellen
Stamkankercellen

Kanker heeft iets te maken met stamcellen. Ik las daar in 2012 & recent artikelen over. Omdat ik geloof in eenvoudig ipv in complottheorieën & ander ingewikkelds spreekt dit mij aan. Gabriel Devriendt heeft er een zeer sluitend verhaal over en ook Bruce Lipton legt het in zijn vele youtube filmpjes en podcasts volgens mij best helder uit.

Van stamcel tot kanker cel

Ik zal een poging doen. Gabriel Devriendt & Bruce Lipton (& anderen) kunnen dat veel uitgebreider & diepgaander dan ik.

Je wordt gemaakt van embryonale cellen (van 2 cellen naar 4 naar 8 etc). Net zolang tot het duidelijk is dat je een mens wordt. Dan gaan die embryonale cellen zich kopiëren. Dus de cel die je hoofd maakte maakt meer hoofd. De cel die het begin van je botten maakte maakt meer bot, de cel die een voorzichtig begin maakt van een bloedsomloop kopieert zich vrolijk voort etc. Net zolang tot je gemaakt bent om geboren te worden.

Zodra jouw klomp in harmonie samenwerkende cellen – jij – geboren bent heten de embryonale cellen stamcellen. Het zijn – zoals Gabriel zo mooi zegt – “Multipotente cellen” die je nooit kapot krijgt zolang je leeft. Dus ook niet met chemo etc. Bruce Lipton ontdekte in the roaring seventies dat die stamcellen zich – tijdens het kopiëren van zichzelf – constant aanpassen aan de omgeving. (Zodat er spierweefsel in spierweefsel, bloed in bloed, bot in botweefsel etc gemaakt wordt). Hij ontdekte dat een stamcel in bloed, zodra het verplaatst wordt naar spierweefsel geen bloed meer maar spiercellen. Identieke stamcellen veranderen afhankelijk van hun omgeving in bloed, hersens, bot, spier etc….
Een stamcel kopieert & kopieert. dat is zijn/haar taak. Maar om te weten wat het moet kopiëren kijkt & voelt het naar de omgeving. Waar ben ik, dus wat moet ik doen? Die omgeving wordt niet alleen bepaald door de plek in je lichaam maar ook door vervuiling, je voeding (of vulling ipv voedsel) & door je gedachten & “wat voor jou waar is” .

Aha, de omgeving
Fight or flight stress

& Als nu – door wat voor omstandigheden dan ook – die omgeving niet optimaal is (of zo bedacht wordt) kopieert dat door.

& als er in die omgeving heel veel stress is (vlucht!) dan kopieert het niet maar stopt met kopiëren en zorgt dat er energie is om te vluchten. (Vechten of vluchten gaat vóór groei, ook op celniveau)

Vluchten voor de sabeltandtijger gaat voor het repareren van een foutje of het opruimen van troep Als we weer veilig zijn pakken we dat op ons gemakje aan.

Maar wat als de stress niet stopt?

Er is nog iets anders aan de hand met stress. Stress hormonen worden door de lever gemaakt. De lever is ook bezig met het zuiveren van je bloed. Als er veel ingewikkelds zit in je bloed & er zijn stress hormonen nodig dan moet de lever de ” troep” even parkeren. Daar kiest het dan bvk makkelijk vetweefsel (borst, prostaat) voor. Als de stress over is kan de lever dat weer zuiveren.  Als je – zoals ik – geen rust neemt na stress of onbewust stress op elkaar stapelt komt er  van die troep opruimen dus niets terecht. Ik kan me er van alles bij voorstellen wat die troep met gezond weefsel doet ….

Langzaam voldruppelende emmer
Overbelast immuunsysteem

Of als er – door wat voor omstandigheden dan ook – iets in je lichaam is wat continue aandacht / energie vraagt van je lichaam waardoor het geen tijd heeft om kleine foutjes te repareren?

Er zijn talloze “druppelende” energie slurperds bekend. (Niet dat het ziekenhuis daar naar vraagt, maar ze weten wel dat het zo werkt, bij navraag). 
Laaggradige ontsteking van het kaakbot (na trekken van een kies), Immuunreacties op lichaamsvreemd weefsel (wortelkanaalbehandelingen), Candida die verder gaat dan de darmen. Er zijn er nog meer (ook veel voedings gerelateerd), maar precies deze speelden – voor zover ik weet – in mijn lichaam een rol & eisten hun tol.

Toen ik dus hoorde dat ik (weer / nog steeds) kanker had wist ik dat ik in ieder geval die laaggradige ontstekingen moest zien op te sporen & dan op te zien lossen. Om zo mijn immuunsysteem rust te geven & te doen wat ze eigenlijk bedoeld is te doen

Laaggradige ontstekingen opsporen & oplossen is volgens mij stap 2 bij diagnose kanker. (Omdat de eerste stap bedenken is of je er echt voor wilt & stapje voor stapje durft te gaan)

Een gezond lichaam kan die laaggradige ontstekingen in principe prima zelf aan. Alle zeilen bijzetten & nauwkeurige samenwerking. Maar als daar een hapering in zit wordt het lastiger & wordt je steeds moe-er, futlozer & zo komt van het een het ander

Mopperpot Kankeraar
Perfectionist

Het is niet aardig misschien om het van mezelf te zeggen maar ik ben (was?) een vreselijke mopperpot. Ik vergat te genieten van alles wat wel goed gaat, zag vooral wat allemaal beter, anders, mooier, sneller & anders zou kunnen. En zag het eigenlijk ook nog als mijn taak ervoor tezorgen dat dat dus ook gebeurde. (& als mijn mislukking dat het daar niet van kwam)

Dat uitte ik misschien niet heel opvallend naar de omgeving maar ik was zelden tevreden over mezelf & mijn daden & creaties. Ik vond altijd dat ik het net niet goed genoeg had gedaan. Tel daar mijn verdriet om moeder aarde en de respectloze vernietiging van haar bij op en je krijgt (onzichtbare) stress. Ik vergat te dansen, te zingen. Ik vergat te rusten & zelfs ademhalen deed ik minimaal. Voor de dingen die ik leuk vond had ik geen (priori)tijd & nieuwe dingen doen durfde ik niet. (& over dat gevoel had ik weer een schuldgevoel).

Een -bij nader inzien- redelijk uitzichtloze vicieuze cirkel eigenlijk.
Die boodschap & onrust geef je ook door aan je bloed, aan je cellen, aan je zijn. Of althans volgens mij & “het geheugen van water” Masaru Emoto. Of zoals hieruitgelegd https://youtu.be/ILSyt_Hhbjg water draagt informatie. Wij bestaan voor 70% uit water toch?

Omdat wij voor 70% uit water bestaan denk ik dat het heel belangrijk is welke woorden we kiezen, welke woorden we horen.

Kanker is géén gevecht!

geen schuld & geen pech

Kanker is een gezonde reactie op je leven.
Als je het anders wilt moet je behalve van binnen weer gezond worden ook je leven &  “dat wat jij als waar ziet” veranderen

Wat & hoe dat is aan jou. daar is geen goed of fout in zolang jij maar de verantwoordelijkheid neemt, je logische verstand gebruikt en van binnen durft te voelen wat nú voor jou klopt. Zeg ik nu heel stoer. Maar dat is hoe ik het aangepakt heb.

?Waarom doet het ziekenhuis, de kankerindustrie niets met deze gegevens? Waarom zien zij een lichaam niet als een geheel maar als losse stukjes waar geen samenwerking tussen is? Hoe komen ze op het idee dat je met vergif stamkankercellen dood krijgt & als dat al zou lukken waar ben jij dan? Waarom gebruiken ze ontzettend gemene woorden waar nul hoop in zit terwijl ze eerlijk toegeven ” het ook niet te weten”. Kanker is als het rode lampje van je dashboard. Er is iets mis. Het stomste wat je kunt doen (vind ik & ik denk iedere autobezitter) is het rode lampje er heel vakkundig & zorgvuldig uithalen zonder te onderzoeken & te fixen waarom het lampje brandt.

Trefwoorden: Oorzaken kanker, Voeding en kanker, stress, perfectionisme, Nico, Kanker wordt niet veroorzaakt door genen ( Biology of belief full documentary https://youtu.be/jjj0xVM4x1I) Stamcellen, Stamkankercellen, samenwerken met kanker, herstellen van kanker.

Ik neem mijn eigen verantwoordelijkheid en mijn eigen beslissingen. Het lastige van protocollen is dat die niet voor mij / mijn precieze situatie geschreven zijn maar voor een gemiddelde. Tja, wie is nu in wat gemiddeld? De artsen geven eerlijk toe dat ze geen zinnig antwoord kunnen geven op wat wel of niet voor mij werkt & waar ik boven of onder het gemiddelde zal scoren.

Ik kijk / voel naar mij, naar mijn lichaam, naar de dag & soms zelfs naar het moment. Ik zoek zelf naar informatie & als er ergens minder dan twee meningen over zijn geloof ik het liever helemaal niet.

Ik heb rode stipjes op mijn tong. De huisarts is niet geïnteresseerd, de oncologe ook niet. De Acupuncurist weldegelijk & zegt “ontstekingen”. De andere ziet er het bewijs van een verstoorde hormoonhuishouding  in & de ayurveda ziet het als uiting van een verstoord imuunsysteem. Ik denk dat het allemaal klopt. Voor mij geldt: hoe minder rode stipjes hoe beter.

Wat je geleerd hebt als waarheid is daarom natuurlijk nog niet waar. En het kan ook nog eens soms wel & soms niet “waar” zijn. Dat lijkt mij een zeer wetenschappelijk verantwoordde conclusie.

Wel of geen & hoe dan Tamoxifen

Bij echt ingewikkelde dingen moet ik echt heel diep zelf nadenken. Ingewikkelde dingen zijn voor mij dingen die niet vanzelf logisch zijn, die niet – hoe zeg ik dat? – bij de natuurlijke stroom van het leven passen.

De beslissing om wel of geen tamoxifen te nemen bijvoorbeeld.
Tamoxifen is een hormoonpil die het ziekenhuis mij als eerste tijdelijke uitstel middel adviseerde. Van Tamoxifen krijg je (gemiddeld””) baarmoederhalskanker en de tumoren breken er in hun wens tot groei uiteindelijk hoe dan ook doorheen. Dat vertelde niet alleen het internet maar ook mijn oncologe.

Ik had zelf de stellige overtuiging dat het kwaad maken van de tumoren hoe dan ook averechts zou werken (Ik vergelijk ze namelijk met van die etter jochies die nooit een halt is toegeroepen maar wel degelijk kwaliteiten hebben waar je – als je ze dáár op aanspreekt – bergen mee kunt verzetten)
Verder vond ik het een eng door de farmacie bedacht middel die mijn hele hormoonhuishouding op de kop zou zetten. Ik zou ook nooit meer ongesteld worden & de ervaring van de menopauze missen.

?Indertijd na mijn borstkanker operaties moest ik eigenlijk al aan de Tamoxifen. Als hormoonmiddel voor pre-menopauzale vrouwen. Toen (& nu nog steeds) konden ze geen antwoord geven op mijn vraag waarom ze van 3 jaar naar 5 jaar & soms zelfs naar 10 jaar voorschrift zijn gegaan. Ook kreeg ik geen antwoord op de vraag hoe ik wist dat ik kon stoppen omdat ik in de menopauze zou zijn gekomen?

Op de één of andere manier maakt mijn lichaam te veel oestrogeen aan (of te weinig progesteron?). Het mooie is dat je met Lijnzaad, broccoli etc dat oestrogeen in water oplosbaar maakt en zo uit kunt plassen. (Dat is onder andere wat Linidol ook doet)

Na het inwinnen van informatie & zienswijzen bij een ex-farmaceut, kinesioloog, ex-radioloog, natuurarts & natuurlijk internet kon ik gaan voelen wat ik wilde. Inmiddels was ik in die weken van onderzoek echt snel heel veel zieker en zwakker geworden.

Ik wist dat ik iets móest doen.

Ik heb toen besloten Tamoxifen te nemen. Dat zou die etterbakkies even een zak om het hoofd doen & ze koest houden (zo stelde ik me dat voor) dan had ik tijd om de boel om hun heen op te ruimen. Zodat ik ze dan, als ik liefdevol & nieuwsgierig de zak van hun hoofd zou halen iets te bieden had. Een opgeruimde omgeving, een lichaam die durft te kiezen voor háár kwaliteit & een leven wat durft te leven.

Ik besloot Tamoxifen te nemen (half okt 2016). Daar heb ik iedere dag ook een feest moment van gemaakt. Oké eerlijk is eerlijk haha, echt niet iedere dag, want je wordt behoorlijk chagrijnig & mistig van die pil.
Inderdaad ik werd niet meer ongesteld, maar HA rare bultjes verdwenen & ik ging me steeds beter voelen. Daar zal die pil vast een bijdrage in hebben gespeeld.

Het ziekenhuis vond  echter op basis van de scans & bloedwaarden dat de tamoxifen te weinig had gedaan. De volgende trukendoos moest open. Ik ben toen inderdaad meteen gestopt; alsof ik onder een deken uit kroop. Jeetje wat fijn was dat. Maar na 3 dagen kreeg ik het toch benauwd. Ik had het gevoel dat ik weer meer pijn kreeg, ik vertrouwde het niet.
Ik heb het toen in alle ernst & rust heel serieus aan míjn lichaam gevraagd en die antwoordde loud & clear “Neem het, die bijwerkingen doorstaan we wel”. Zodoende trotseerde ik (& mijn gezin) de hormonenstorm en slikte ik weer Tamoxifen.

Na drie weken voelde ik dat het klaar was, dat ik nu echt kon stoppen. Dat voelde goed & juist. (Ik ging toen het tandartsentraject in en wilde mij in thc & cbd gaan verdiepen)

Inmiddels ben ik volledig gestopt met Tamoxifen, weer ongesteld …. & doorgelekt.

?Het Waarom van deze volgorde & niet andersom heb ik nog niet. Het protocol na borstkanker operaties was in 1993 dat je éérst chemo moest doen & dan pas tamoxifen, omdat – zo werd mij toen uitgelegd – chemo ná tamoxifen niet zou werken..?

De Zoladex discussies

Vervelend waren de gesprekken met het ziekenhuis over het protocol Tamoxifen en Zoladex. Toen ik na bedenktijd besloten had Tamoxifen te slikken ben ik een aantal keer uitgenodigd in het ziekenhuis om – bleek achteraf – eigenlijk alleen maar over de noodzaak er ook Zoladex bij te slikken te bespreken.

Zoladex is een middel wat tegen de hypofyse zegt: maak geen eitjes meer aan. Het legt dus eigenlijk je hele hormoonproductie lam.

Tamoxifen speelt als het ware voor oestrogeen en houdt de oestrogeen smikkelende tumoren voor de gek met nep oestrogeen. Daar kunnen ze niet van groeien. Maar ondertussen maakt je lichaam nog wel oestrogeen aan.

Tot drie keer toe heb ik mijn oncologe duidelijk moeten maken dat ik geen Zoladex wilde slikken zolang mijn Oestrogeen waarden redelijk normaal bleven. Ik heb ook uitgelegd dat ik Linidol slikte & dagelijks vers gemalen lijnzaadjes eet (Oestrogeen in water oplosbaar maken). Ze luisterde gewoon niet naar me. Zij bleef bij haar standpunt dat het met 60% kans voor kleinere tumoren kon zorgen in de eerste drie maanden & ik mijn eierstokken zou opblazen als ik het niet zou slikken.

?Waarom ik bij de 60% zou horen & niet bij de 40% kon ze mij niet vertellen. Of het effect bij die 60% echt zeker alleen door de combinatie Tamoxifen Zoladex kwam of dat ze ook iets aanvullends hadden gedaan wist ze ook niet.

Voor mij was Zoladex een optie als zou blijken dat mijn hormoonwaarden te sterk zouden stijgen. De 60/40% kon mij niet overtuigen omdat ze niet wist wat deze controle groep nog meer had gedaan. (& we weten allemaal dat het juiste vet etc zeer veel effect heeft op de tumoren)

Stap voor stap

Toen ik in januari de boodschap kreeg te stoppen met Tamoxifen was ik dus super blij dat ik wel overwogen niet direct ook  Zoladex was gaan slikken. Mijn Oestrogeen waarden waren gewoon nog keurig & ik hoefde niet de hele hormoontoestand weer aan te zetten in mijn lichaam …

Trefwoorden: Tamoxifen, stoppen met Tamoxifen. Zoladex, geen zoladex slikken. Linidol, Oestrogeen & lijnzaad, Logisch na blijven denken ook bij de diagnose kanker.

PS Als je geen updates wilt missen kun je je op updates abonneren. Je ontvang dan automatisch eens per week of per maand een overzicht van de nieuwste berichtjes Abonneren »

 

Ik kreeg een Cd met een Yoga Nidra oefening. Ik moest er even aan wennen, vooral heel veel Ohm.

Ik ben gewend te fantaseren bij Ohm over een vergelijkbaar woord in het Nederlands. Ik ben tenslotte hier geboren & ga er van uit dat er iets vergelijkbaars in onze eigen taal moet zijn. “Hallo” hoe langzaam & intentievol uitgesproken ook redt het niet helemaal.

Tijdens het doen van de Yoga Nidra oefening kwam het bij mij binnen:

Als ik wil dat mijn cellen in heel mijn lichaam met elkaar samenwerken om er iets moois & leefbaars van te maken dan is dat natuurlijk ook zo in de wereld

Oftewel; Als ze in India een fantastisch woord hebben waar alles in zit & ten volle vibreert is het juist fantastisch dat met de andere kant van de wereld te delen. Zo hoop ik ook dat mijn lichaam het ook weer gaat doen / doet. Mijn lever helpt mijn bloed, mijn bloed helpt de zuurstof. Al mijn cellen helpen elkaar. Ik help anderen en anderen helpen mij. &=1

Inmiddels heb ik een team van kennis & betrokkenheid om mij heen verzameld. Zonder hun kennis, inzet, advies & vertrouwen zou ik zeker niet staan waar ik nu sta.

De lijst van mensen verandert gedurende de tijd. Soms passen mensen of expertises niet meer, soms komt er iemand bij. Allemaal weten ze dat ze in mijn team zitten.

Een huis bouw je niet alleen met een goede metselaar. Een elektricien, loodgieter, stukadoor zijn ook onmisbaar.

Zo heb ik ook een team van mensen & expertise om mij heen verzameld. Ik sta in het midden. Als een soort “aannemer” die bedenkt wie of wat ik wanneer nodig heb & wie geschikt is. Dat is heel spannend want ik heb dit nog nooit eerder gedaan … maar omdat het over mij gaat ben ik de enige die beslissingen kan nemen

Mijn team (2be continued)

• Een acupunturist die mijn CellCom aanvult met parallelle acupunctuur
• Oblique acupunctuur die mijn spierpijnen wegprikt en mijn schouders heeft rechtgezet
• De one & only houdingcoach via wie ik een fantastisch contact met binnen in mij heb ontwikkeld (& waar nog steeds heel veel in te ontdekken valt)
• Een klassiek homeopathe
• Een kineseologe met wie ik alles wat ik voorgeschreven krijg precies afstem op hoe het op dat moment voor mij juist is
• Een Ayurveda heb ik ook even geprobeerd. Haar massages zijn echt fantastich. Ik ben weer bij haar terug voor navel cuppings. Een andere Ayyrveda was te vast (zat vast in zijn kennis), die beviel minder.
• Mijn huisarts die met mij mee denkt
• Een natuurgeneeskundige die kiest voor kwaliteit
• Biologisch holistische tandarts
• De daarbij horende kineseoloog
• Een arts van de verenging Niet Toxische Tumor Therapie
• Mijn familie die vol vertrouwen achter mij staan
• Mijn vriend & vader van onze meiden die met mij meedenkt & alles voor mij leest wat ik te ingewikkeld of te bizar vind.
• Een enorme hoeveelheid ontzettend fijne vriendinnen (oa yoga docenten, radio makers) en vrienden die mij & ons gezin ondersteunen. Ook met fantastische tips komen
• Vriendinnen die met hart en ziel naar mij luisteren, wat voor een hele fijne wederzijdse inspiratie zorgt
• Gabriel Devriendt (Behalve dat ik de eerste maanden veel van zijn Nutriphyt middelen heb geslikt heeft hij mij heel goed uit kunnen leggen wat kanker is, hoe het ontstaat en hoe te keren)
• Don Urich als gepensioneerd radioloog die wel de tijd had om de beelden te bekijken en te bespreken en die zoveel gezien heeft (met dodelijke maar zeker ook levende afloop) dat hij er niet echt koud of warm van werd.
• De groene zuster die zich ten doel heeft gesteld de beste thermografie foto’s te maken
• Prachtige filmpjes van Abraham Hicks, John Sarno, Deepak Chopra
• De zon, die telkens schijnt als ik het echt even niet meer zie zitten
• De sterren die vallen als ik denk “Ojee wat nu”
• De regen die valt als ik echt rust moet houden
• Mijn meiden die mij bij de les houden en gewoon getroost willen worden als ze gevallen zijn, op wie ik boos moet worden als ze weer met hun mooiste kleren door modderpaden rollen & voor wie ik op tijd moet denken aan kinderfeest cadeautjes.

 

Ik heb gemerkt dat iedereen die vast zit in kennis, in denkpatronen, die niet op mij fysiek test of echt verbinding maakt de plank echt volledig mis kunnen slaan in wat voor MIJ goed is.
Dat kan ook niet anders; zij weten niet welke bloem ik ben in het bloemenveld. Zij handelen naar hoe zij denken dat een bloem hoort te zijn en in hoe zij hebben geleerd dat een bloem het fijn vind. Dat zegt niets over mij – of althans niet alles ;)
Deze kennis is misschien wel een van de belangrijkste dingen die ik geconcludeerd heb …. tot nu toe.

Als er één ding zeker is is het dat je op dit moment leeft.
Van leven ga je dood, fair deal. Van leven groei je, hoe uitdagend & ingewikkeld dat soms ook is

Toen ik gebeld werd met de mededeling van de metastasen vond ik het erg storend dat het ziekenhuis mij wist te vertellen dat ik nooit meer beter zou worden. Wie bepaalt wat beter is?

In de ogen van het ziekenhuis ben ik nu ongeneeslijk ziek. Zoals ik mij voel ben ik beter. Enorm veel beter in ieder geval dan in September. Het ziekenhuis kijkt naar tumormarkers & zegt: Hoger is erger. Tijd voor levensverlengende chemo voor zolang als het goed gaat.
Ik voel hoe ik me voel & denk: ja, ik voel me beter.
Ik kijk naar bloedwaardes en zeg: Hee dat is knap; echte verbeteringen. Ik ben er nog niet maar op weg. Ik heb geduld, juist omdat ik me zoveel beter voel & bezig ben met herstel.

Over tumormarkers zijn ontzettend veel onduidelijkheden, zeker bij metastasen. Het zijn gemeten eiwitten in je bloed. Je zou ook kunnen zeggen dat hoe hoger de markers hoe hoger je immuunreactie.

Het ziekenhuis vind het onvoorstelbaar dat ik geen pijnmedicatie gebruik. Niet eens één paracetamol per dag. In hun ogen zou iemand met zoveel zichtbare metastasen 24/7 aan een morfine pomp moeten liggen. Dat ik dat niet doe (zelfs vrij van paracetamol) is niet interessant.
Ik ben persoonlijk heel opgelucht dat ik niet naar het advies geluisterd heb van het ziekenhuis. Zij adviseerden mij – ook zonder pijn dus – om minimaal 6 paracetamols per dag te slikken. Ik dacht: ” Ik heb mijn lever en mijn maag nodig voor herstel, die ga ik niet volstoppen met onnodige medicijnen”

Het gemak waarmee mij telkens medicijnen (let op: geen “genees”middelen) worden aangeboden die niets met genezen te maken hebben. Medicijnen die niet genezen, die ingezet worden om (soms zelfs preventief) ongemak van gevolgen te verminderen weiger ik. Ik ben bezig met herstel, dat vraagt om aanpak van de oorzaak ….

Ik heb echt veel pijn gehad. Ik kon op een bepaald moment (half oktober) niet meer uit bed komen van de pijn. In angst heb ik toen een huisarts gebeld, midden in de nacht. Ik dacht dat nu mijn eerste bot gebroken was. Deze stelde mij gerust, het kon niet anders dan spierpijnen zijn. De fysiotherapeut kon mijn pijn een beetje verlichten. Maar o redding! mijn acupuncturist wist met zijn unieke naalden techniek (Oblique acupunctuur) al mijn pijnen weg te prikken!
Van het een op andere moment kon ik gewoon zingend met twee armen mijn haar wassen onder de douche!!! Auto in & uit, dansend de trap op.

Met zijn naalden techniek weet hij de spieren heel precies te ontspannen. Als bij toverspreuk verdween al mijn pijn. Echt een wonder! Wat ben ik die man dankbaar!!!!

Je snapt dat ik vermoed dat anderen ook heel veel baat zouden hebben bij de naalden en oblique acupunctuur van deze held. Maar het ziekenhuis wil niet eens weten waarom ik geen pijn heb. N=1 daar doet de medische wetenschap niets (meer) mee. Snap jij het? (Als ze het niet willen onderzoeken dan blijft het N=1 en komen we geen steek verder & ik heb geen enkele reden om aan te nemen waarom het wel bij mij werkt en niet bij al die andere mensen met pijnen van de metastasen … toch?)

?Waarom geeft de huisarts mij of mijn kinderen telkens een middeltje met de mededeling “probeer maar of het werkt”? Waarom mocht ik zelf kiezen welke van de vier mogelijke chemo’s ik in 2012 zou willen proberen omdat het AvL mij niet kon vertellen welke voor mij het beste zou zijn. Waarom mag dat wel maar een techniek van de andere kant van de wereld waar mensen bewezen baat bij hebben niet?

Trefwoorden o.a: bot metastasen, pijn verminderen, pijn medicatie, pijn stillen, spierpijn, geen Zometa, geen Zoladex, Oblique acupunctuur.