Bloedprikken

Help! In April afgesproken met de huisarts dat ik mezelf in de gaten zou houden. Eventuele monitoring via haar en ter plekke af te nemen bloedmonsters. Sinds januari heb ik niets meer laten meten. Heel bewust niet.

Ik heb een afspraak met haar gemaakt. Eigenlijk om haar te laten weten dat ik nog steeds geen bloed wil laten meten. Wat is hier aan de hand?

Wat meet & wat weet je dan?

Serieus? Waarom zou ik mijn bloed niet laten meten? Ik ben zo geschrokken van de eenzijdige kijk van het ziekenhuis naar de cijfertjes in plaats van naar de vrouw van wie het bloed gemeten werd. Ik ben ook heel erg geschrokken van mijn omgeving die telkens vraagt naar resultaten van testen en scans etc. Ik wil NIET in de verleiding komen mij door cijfertjes, normen en richtlijnen te laten vertellen hoe het met mijn leven & lichaam gaat. Ik heb nog steeds veel te leren in het luisteren naar mijn eigen lichaam. Ook te leren daarop te vertrouwen. Cijfertjes van buitenaf zullen mij daar op dit moment niet bij helpen. Ongeacht welke uitslag

Het voelt voor mij een beetje als de CITO toets. Die meet van alles en koppelt daar waardes aan. Waardes in vergelijking met alle andere kinderen die dezelfde vragen moesten beantwoorden maar verder natuurlijk eigenlijk echt niet op elkaar lijken. Kinderen die extra trainden, wat kinderen willen worden, opvallende combinatie van talenten, hoe stijf of juist creatief het antwoord tot stand kwam…. dat vertellen de cijfertjes ECHT niet. Wat wordt nu eigenlijk gemeten? Is dat wat ik belangrijk vind? Geeft het mij informatie die ik niet kan weten als ik echt naar een kind kijk & luister?

Welke informatie mijn bloedwaarden ook zullen geven het zal me niet echt iets kunnen vertellen. Niet hoe ik me voel & niet hoe ik het beste kan zorgen dat ik het echt fijn & bewegend heb met mij. (& wie bepaalt wat goed is ook al weer?)

Antwoorden?

En daarbij: als het heel slecht is heeft de huisarts geen antwoorden voor mij. Chemo en gif ga ik niet doen. Ook zal ik niets nemen wat de last van de gevolgen dragelijker zou moeten maken. Ik richt me echt op de oorzaak & de toekomst & voelen en navigeren vanuit het NU.

Trauma

Telkens als ik aan een eventueel bloedonderzoek denk voel ik me naar & vervelend. Hoe eigenwijs ik me ook kan voordoen toch weet ik dat ik naar de resultaten zal luisteren. Daarmee geef ik een heel stuk eigen macht, eigen verbinding uit handen. Ik heb het gehad met die nare gesprekken. Ze doen me teveel denken aan hoe het ziekenhuis met patiënten omgaat. Meteen met de botte bijl erin, hoop en optimisme is uit de boze. Wij weten wat goed voor u is, volg ons & onze protocollen. (Stel vooral geen vragen want antwoorden hebben we niet & onderzoek buiten de commerciële kaders volgen we niet ) …
De volgende patiënt.

Natuurlijk; als het om een gebroken arm of been zou gaan zou ik zeker wel willen weten of het goed aangroeit, ook vond ik het fijn mijn kinderen in mijn buik te zien spelen en geloof ik in ooglidcorrecties etc etc. Maar in mijn geval heeft het reguliere geldverslindende circuit nul antwoorden voor mij. Dat hebben ze me zelf ook al direct duidelijk gemaakt bij het allereerste telefoontje. Elk middel wat ze mij willen voorschrijven kreeg telkens de waarschuwing: het enige wat we weten is dat het slechts tijdelijk helpt.

Als blijkt dat ik – volgens de cijfertjes – net zo gezond ben als in januari – of misschien zelfs wel gezonder – maakt me dat nog steeds niet minder moe.
Ik zit nog in mijn cocon …. oja.

?Wat meet je & wat weet je dan?
Als 96% van alles wat er bestaat (beste Yury Kronn : misschien is het wel 96,33%?) niet meetbaar is volgens de metingen van de westerse wetenschap betekent dat niet dat het er niet is. De hele wetenschap zoals wij die hanteren gaat alleen uit van atomaire materie en elektromagnetische energie; dat wat “meetbaar” is. De overige 96% is niet te verklaren maar bestaat natuurijk wel. En heeft wel degelijk invloed op materie, ons lichaam en alles wat er bestaat. Dat weet de mensheid al eeuwen en eeuwen. De afgelopen 50 tot 175 jaar zijn we “”dat alleen eventjes een beetje aan het vergeten. Hahahahah

Ben ik gezond?

Een jaar geleden was ik te druk met de automatische piloot om te beseffen hoe beroerd & moe ik eigenlijk was. Hoe fysiek slecht eraan toe. Toen gaven de getallen een signaal. De noodrem waar ik toen aan trok heeft gewerkt. De trein – toen in volle vaart – is nog steeds met gierende banden aan het remmen. De rookwolken zijn nog niet opgetrokken

Ik trok precies een jaar geleden aan de noodrem, wilde ondertussen mijn trein wel op het spoor houden. Ik hield de wissels nauwlettend in de gaten & voerde tegelijkertijd reparaties uit. Noodzakelijk om überhaupt heelhuids tot stilstand te kunnen komen.

Ik sta nog steeds niet stil, ik rij nog, nog steeds aan het remmen. Ondertussen kies ik per wissel een richting, zonder een vast eindstation in gedachten. Al begin ik wel nieuwsgierig te worden. Ik besef me dat ik eerst ECHT stil mag komen te staan, dan mag kijken waar ik ben & dan een nieuw plannetje kan maken. Dat is mijn uitdaging
Maar eerst nog verder remmen & opknappen ….

Misschien zelfs wel een tijdje in de “stilstaande trein” naar nergens onderweg zijn?

Afgebeld

Na een goed & tranen biggelend gesprek met vriendlief inderdaad besloten de afspraak gewoon te annuleren. Dat voelt zo goed! Ik stuur mijn huisarts een berichtje. Ik weet dat zij haar best zal doen het te begrijpen & nog steeds van harte voor me klaar staat als ik haar nodig heb.

& zo geschiedde

Strijd?

De Strijd tegen kanker, de strijd tegen het terrorisme. Bléh…
Wat je aandacht geeft groeit & wat levert strijd op?

Als de media bol zou staan van “Samenwerken & samen leren voor een gezond leven in de breedst mogelijke betekenis” &  “de strijd tegen het terrorisme” zouden durven omschrijven als “het verenigen van vrede” zou het al zo anders klinken (& voelen) …

Ik merk dat ik telkens best veel moeite heb met goed bedoelde opmerkingen over kanker. Dat het een rotziekte is, dat we er tegen moeten vechten, dat het vette pech is. Misschien ben ik de grote uitzondering, maar ik voel me dan eigenlijk een soort mislukt. Een beetje persoonlijk aangevallen. Mijn lichaam zou dus niet goed zijn? Ik heb nooit geloofd in oorlog dus ook niet in strijd, en al helemaal niet in strijd tegen mijzelf! Vechten tegen mijzelf? Dat kan ook nooit de bedoeling zijn. Hoezo heb ik pech, dat voelt voor mij als zeggen dat het leven niet goed is & anders zou moeten zijn …. dat voelt voor mij als ontkennen dat het goed is zoals het is want anders was het anders.

Ik kan natuurlijk wel willen dat dingen anders zijn maar dat heeft alleen zin vanuit acceptatie van het NU. Het idee van pech maakt mij slachtoffer, alsof ik niets meer kan doen. Alsof dingen van te voren vast staan & het niet anders zou mogen lopen. Alsof ik geen keus meer zou hebben. De “Werkelijkheid” is een interpretatie, en ik mag kiezen hoe ik deze interpreteer. Dat hoeven anderen niet voor mij in te vullen.

Eten tegen kanker …

Ik krijg lief bedoelde linken en  tips .. maar zodra het over “de rotziekte” of “de strijd” gaat dan kies ik er meestal voor om het niet meer verder te lezen.

Ook stellige stappenplannen, protocollen … Daar leent kanker zich niet voor.

Of als anderen mij gaan vertellen wat ik moet eten “tegen” kanker. Stel je voor dat je iets eet en daarbij denkt “dit helpt tegen kanker”  dan proef ik het eten niet meer maar mijn angst. En iets eten wat ik vies vind maar wat wel goed voor mij zou zijn, daar geloof ik al helemaal niet (meer) in. (Op voorwaarde dat ik eerlijk, niet vooringenomen durf te proeven)

Toen ik met mijn borstkanker bezig was kreeg ik van een chinees de aanbieding een bepaald medicijn te slikken ter voorkoming van terugkeer. Een dagelijkse best prijzige pil. Ik heb daar toen heel vriendelijk voor bedankt. Ik heb hem uitgelegd dat ik niet iedere dag iets wil slikken tegen iets. En dat die pil slikken vóór een gezond lang leven volgens mij niet de enige manier was om dat te bereiken.

Natuurlijk vind ik het wel leuk om nieuwe dingen te proberen. Zo blijk ik Sopropo echt ontzettend lekker te vinden & kurkuma gember ahorn siroop thee ook, op z’n tijd. Maar ja … de Samahan thee vond ik ook super lekker & omdat die zo gezond zou zijn dronk ik er zoveel van dat het weer ongezond werd. Ik vergat dus te voelen – echt diep van binnen te voelen tot ik een stemmetje hoorde – of dat (op dit moment) het juiste was voor mij om te drinken (niet dus). Leermomentje

& besides …. wie zegt dat ik kanker heb? Of …. eerlijker geformuleerd … wie heeft het niet?
(Maar dan komen we op het diagnose stuk … daar wil ik zeker nog blogjes over schrijven want dat fascineert me enorm)

K.A.N.K.E.R
Kansen Als Nieuwe Keus (En Richting)
Keuzes Als Nieuwe Kans

Belangrijk is dat het voor mij goed voelt.
Dat is mijn koers, mijn richting. Dat klinkt zo logisch maar is zo nieuw voor mij. Er gaat een wereld voor mij open, ik wist niet dat het leven zo mooi was, zo vol, zo waardig. Ik vind het zo ontzettend bijzonder dat ik dit mee mag maken !

Mijn kleine bijbeltje “De zeven spirituele wetten van succes van Deepak Chopra” insipreert mij het leven in al zijn vormen te vertrouwen als juist
PS Als je geen updates wilt missen kun je je op updates abonneren. Je ontvang dan naar keuze eens per week of per maand een overzicht van de nieuwste berichtjes (als ze er zijn) Abonneren »

Onderweg

Een bijzondere tijd. Ik ben gericht op herstel en verandering en merk dat dat bijna fulltime mijn aandacht vraagt. Aandacht in de vorm van rust. Het geduld om in de cocon m’n ding te laten gebeuren heb ik echter niet van nature. Gelukkig kan mijn lichaam niet anders & vertrouw ik…..
O o o wat een wijze praat, want ondertussen …

Het is heel vreemd om na een heerlijke nacht wakker te worden & te denken…. huh ik ben weer moe. Ik wil nu al weer eigenlijk alleen maar weer gaan liggen. Ik schrik daarvan, maar voel me verder fysiek wel goed. Misschien wat stijf maar te moe om fanatiek te gaan sporten. De navelcuppings (Ik heb inmiddels 3 cuppings gedaan & het resultaat is verbluffend (pijnvrij)) maken vastzittend weefsel los. Ik stel me dat voor als een verstopping die vrijkomt; vastgekoekt komt vrij & moet afgevoerd. Dat vraagt natuurlijk ook energie. Ik drink en drink en drink & slaap & slaap.

Ik denk dat ik mezelf eindelijk de tijd geef, gun & toesta om te rusten. …

Brrrrrrrr
Echt?

Klein stemmetje

Klein naar stemmetje: “Wat als je nu niet stiekem toch juist heel erg ziek bent?” “Wat als je nu rustig in die cocon zit terwijl je eigenlijk aan de slag moet” “Wat als iedereen je meewarig je gang laat gaan omdat iedereen (“”) meer weet dan ik & mij dit plezier & visie gunt maar weet dat het zinloos is?”
En een andere gedachte is natuurlijk de prachtige begrafenis die er steeds nog maar niet komt. Begrafenissen van jonge mensen zijn pijnlijk confronterend maar ook altijd zo verbindend, intens rauw verdrietig & daarom zo puur. Hoe mooi zou die van mij zijn? Met mijn prachtige meiden, die het prima redden zonder mij. Patrick in zijn kracht omringt door iedereen die ook van hem houdt. Hij kan dat, dat weet ik. En een familie die weet hoe je moet feesten & vieren & dat ook durft!

Verder het stemmetje die vind dat rusten echt zonde van de tijd is, dat ik actief moet zijn, dat ik nu de tijd heb om, dat ik net als alle mensen ….. bla bla bla .

Ik?

Al die gedachten ….
Eerst kregen die gedachten zo min mogelijk aandacht, zo min mogelijk bodem. Ik parkeerde die gedachten niet eens, ik liet ze gaan; ik dacht “Tja, het kan ook anders zijn”. Geen tijd aan besteden … & door.

Nu het rustiger wordt, ik minder puur gefocust ben op overleven, komen die gedachten nog steeds. Ik besef me nu dat het niet alleen cultureel bepaalde stemmetjes maar ook zeker mijn eigen onbewuste stemmetjes zijn. Alsof ik van mezelf niet zou mogen genezen omdat “Wie denk ik wel dat ik ben, waarom zou het mij wel lukken & als ik ECHT wil dat het lukt moet ik eigenlijk veel meer moeite doen”

Zucht …

Inmiddels heb ik veel verschillende dingen geprobeerd, getest, uitgezocht & aangehoord. Ik ben tot de conclusie gekomen dat alles wat concreet fysiek – dus echt op mijn lichaam – afgestemd wordt juist is. Door wie het ook fysiek / energetisch op mij afgestemd wordt. De bevindingen zijn identiek. Maar alles wat op basis van “kennis” ingevuld wordt blijkt voor mij net niet juist of zelfs echt niet dienend. Niet alleen mbt de (commerciële) geneeskunde maar ook de natuurlijkere geneeskunde. Zelfs een biotensor meet meer de energie / waarheid van diegene die er mee wichelt dan dat het echt over mijn gaat.

Bloemenveld

Hoe weten andere wat juist voor mij is?

Ik stel me een bloemenveld voor. Talloze soorten bloemen, grassen, zaadjes & struiken. Iedere bloem of plant is verschillend, zelfs als het dezelfde soorten zijn staan ze weer net op een ander plekje. Met andere buren, andere zon, andere bodem. Het kan niet zo zijn dat anderen weten wat juist voor mij is. Ze kunnen mij wel inspireren & adviseren maar ik ben mijn unieke bloem.

Voor mij is het de tijd dat ik ga ontdekken welke bloem ik nu eigenlijk ben. Ik heb geen idee, ik weiger te geloven dat anderen het wel of betere zouden weten.

Routeplanner

Ik heb eigenlijk niet eens een concreet einddoel in gedachten, toch ben ik onderweg. Ik navigeer bocht voor bocht. Op gevoel.

Verhip …. maar natuurlijk heb ik eigenlijk wel een doel!
Met plezier, inspiratie, bewondering & verwondering de dag uit zwaaien & starten
Meer even niet …

HA

Extra linken enzo
Omdat ik op mijn twintigste bedacht dat ik dit nummer op mijn begrafenis zou willen laten horen & het er niet naar uitziet dat die snel komt. Het nummer raakt mij nog steeds; gewoon zin om dan dus bij leven te delen :) Madonna – Sky Fits Heaven

Pijn

Bizar, maar pas sinds afgelopen weekend besef ik me pas echt dat ik eigenlijk elke nacht met name pijn heb in mijn linkerbil. Ik wordt er van wakker, moet wat bewegen en kan dan pas weer in slaap vallen. De pijn ervaar ik eigenlijk – besef ik pas na 6 maanden – echt als heel vervelend

Yoga

Eigenlijk begon het met het weer oppakken van Yoga oefeningen, ik merkte dat ik mijn linker been niet gestrekt kan houden. Als ik het wel doe dan tintelt en trekt het in mijn linkerkuit en linker grote teen. Ik ging er onbewust van uit dat de pijn vanzelf over zou gaan na meer training … Ik schonk er geen bewuste aandacht aan, ik liet het zo

Ik had ook niet het idee er mee naar Daniel te gaan, ook al weet ik dat hij de pijn zo wegprikt met zijn unieke oblique acupunctuur. Mijn pijn was of ongetraindheid of een boodschap van mij voor mij.

Not

Ik heb een hoge pijngrens. Veel ervaring in het omgaan met de energie van pijn. Ik adem naar de pijn, ik ben gewend er mee te communiceren, het gerust te stellen, intens & nieuwsgierig te ervaren en er niet bang van te zijn, er niet van te verkrampen.
Maar ….

Met deze pijn lukt(e) dat niet!

En toch had ik niet het idee dat ik het met pijnstillers moest gaan “oplossen” (dat is natuurlijk ook geen oplossing maar alleen een tijdelijke aanpak die de oorzaak niet wegneemt en bovendien zijn de middelen hoe dan ook altijd belastend)

Te in beslag genomen door van alles en nog wat bleef ik dus nachten wakker worden, balen van de pijn, zonder er echt iets aan te kunnen doen.

Touch of Matrix

Altijd in voor nieuws kwam ik Touch of Matrix op het spoor en dacht dat dat de sleutel was tot het oplossen van mijn pijn. Een zeer bizar consult volgde. (Over dat bezoek en die vrouw zou ik een hele blog kunnen schrijven maar dat doe ik niet omdat ik niet weet hoe ik dat aardig zou kunnen doen) maar de pijn bleef ….
Ik ben met de Touch of Matrix op bewustzijnsreis geweest …. Knip met de vingers en de pijn is weg … Bij mij niet hoor. De yoga docente had tijdens die reis helaas geen zin om dieper met mij op de pijn in te gaan en zelf kreeg ik het ook niet voor elkaar om zonder pijn door te slapen.

Radeloze nacht

Na mijn Spanje reis begon ik toch wel een beetje radelozer te worden van de nachtelijke pijnen, ook omdat het steeds vaker ook overdag zeurde. Ik begon te beseffen hoeveel pijn ik eigenlijk had, en dat ik eigenlijk vind dat dat niet zou hoeven. Verder merkte ik dat ik mijn billen diep aanspan als ik een spelletje doe, zelfs als ik lig te lezen…. maar hoe te tackelen?

Omdat Abraham Hicks mijn altijd feel good motivator is was ik benieuwd wat zij over pijn te melden had …. Ik koos in You Tube twee Abraham Hicks en Pain filmpjes uit (linken hieronder)’ en het bijzondere gebeurde. Terwijl ik naar die filmpjes luisterde loste de pijn op, het werd helemaal zacht en vrij. ….

ehhhh …. heh!

Boodschap?

Oef!
Dus toch, dus toch
Maar blijkbaar ben ik daar zo van geschrokken dat ik spontaan weer pijn kreeg en na 2 nachten eigenlijk weer iedere nacht wakker werd van de pijn. …
Boodschap!? Ik kon er niet bijkomen. (We waren toen ook aan het trekken door Duitsland met een landrover en daktenten en echt (priori-)tijd voor diepe gedachten en overpijnzingen erover had ik ook niet)
Wel een prachtige aanleiding om heerlijk te zwelgen in zelfverwijt die ik ook nog eens redelijk serieus nam ook … bleh!

Waarom ga ik er niet van uit dat mijn pijn met de kanker of botmetastasen te maken heeft? In de eerste plaats omdat het maar op één plek pijn doet en de botmetastasen volgens de scan echt in al mijn botten zouden zitten. Verder doet het niet continue pijn en eigenlijk het meeste als ik lig. Wat ook meespeelt is dat ik er fysiek zo ontzettend veel beter aan toe ben dan een jaar geleden dat ik het niet fair vind er vanuit te gaan dat ik “zieker” geworden ben dan toen & ten tijde van de diagnose had ik juist op andere plekken pijn. (Al is mijn geheugen wat dat betreft niet heel betrouwbaar) & last but not least: Voor mij is pijn een taal van mijn lichaam aan mij.

Exit pijn

Uiteindelijk toch besloten de pijn te bestrijden met pijnstillers als het te erg wordt, zeker na (bindweefsel)massages en sinds het gebruik van nieuwe mineralen was het eigenlijk echt niet meer te houden. Ik werd echt gek van de pijn. “Hoor mij, hoor mij” …. maar ik kon er nix mee. Radeloos.

Ik ben er toch maar in gedoken.
Ondanks of juist dankzij mijn cocon.

Wat ik bedacht nodig te hebben was iets wat mijn hele lichaam zou kunnen balanceren. Op weefsel, bot, spier en pees niveau. Verder moest ik op onderzoek wat mij zo raakte in die tekst van Abraham Hicks en misschien nog wel verder in de mind/body verbinding.

Ik heb gister een ontzettend goede rug en wervel massage gekregen (alles weer los) en daarna een NavelCupping (link voor uitleg onderaan). Dat is echt heel bijzonder en heeft me ook heel veel goed gedaan. De cup trok enorm naar de linkerkant, daar was de meeste spanning en dat trok door mijn hele lichaam…. Hier ga ik nog een aantal keer mee door, tot de cup eraf valt

?Het lichaam zit zo ingenieus in elkaar en die balans wordt zo makkelijk verstoord door operaties. Zeker door een borstamputatie en okselklier dissectie dat het voor mij een raadsel is waarom het zo snel wordt toegepast (gehandicapt voor de rest van je leven (mijn klieren waren schoon) en waarom er zo weinig nazorg is. Zo’n navelcupping is de ideale manier om weer pijn en medicijn vrij in balans te komen.

De pijn ging vandaag helemaal weg nadat ik echt bewust inging op een diepere – tot dan toe  onbewuste – oorzaak. Het zijn inderdaad gedachten / programma’s.

Behalve mijn eigen overpijnzingen en inzichten hierover kwam een vriendin vandaag met John Sarno op de proppen. John heeft talloze mensen met bewezen rug letsels na één gesprek van hun pijnen afgeholpen (YouTube). Ook lukte het mij tijdens een heel open en eerlijk gesprek met de Kinesiologe eerder deze week om heel voorzichtig diepe – tot dan toe – onbewuste gedachten/vast gezette overtuigingen aan te raken.…

Brrrrr ….

Het is al zo vaak bewezen: Gedachten helen & andersom. (alleen natuurlijk heftig confronterend voor de commerciële genees, medicijn en snij-kunde maar zeker ook voor de pijnlijders) …. ik moet er ook echt aan geloven ….

Heel voorzichtig begin ik mij te beseffen dat ik iets niet durf te ontdekken in mijzelf, dat er iets is wat verborgen moet blijven, iets waarvan ik vind dat ik het niet mag hebben, willen of wensen.
Het kan van alles zijn.

Wat het voor mij is ga ik nog verder onderzoeken maar ik merk dat de zachtheid naar mezelf en de boodschap dat ik juist wel die diepste wensen en verlangens mag gaan onderzoeken al heel veel verlichting geeft.

Wonderlijk veel verlichting.
Ik ben er nog niet achter maar het geeft me inmiddels energie in plaats van pijn.

Al kan ik me – haha – niet voorstellen dat ik die tot nu toe grote geheimen van mij over mij binnen mij hier zo zou durven op te schrijven
(& ik kan me ook niet voorstellen dat het überhaupt interessant zou zijn ze te lezen to be honest)

…. Time will tell

“” Pain is evidence of desire that you are resisting ~ Abraham Hicks
(Pijn betekent dat je wensen en verlangens hebt waar je je tegen verzet)

 

Trefwoorden: Pijn, Mindbody, Navelcup, Bindweefsel massage, John Sarno, Abraham Hicks

 

Extra linken enzo
Oblique acupunctuur bij pijnbestrijding
De twee Abraham Hicks filmpjes die ik toevallig keek, maar er zijn er uiteraard veel & veel meer. Abraham Hicks ~ Pain is evidence of desire that you are resisting en Abraham Hicks ~ Causes of Pain and relief without pain killing drugs
Een filmpje van John Sarno vol onvervalste amerikaanse verbazing: Dr John Sarno Healing Lower Mid Back Pain  Maar er zijn denk ik veel betere filmpjes van deze beste man. Daar ben ik nog niet verder ingedoken. Hij schreef ook twee boeken.
Navelcup spier- en gewrichtsbehandeling bij Shivani Ayurveda

Cocon

Dilemma, welke blog, welk onderwerp. Welke focus? Er gebeurt zoveel, ik ontdek veel (of juist weinig). In gedachten schrijf ik talloze blogs en sommige werk ik zelfs half uit. Niets is af.

Waar ik sta

Hoe ik me voel komt metaforisch gezien misschien in de buurt van een cocon. Zo’n blurry fase tussen rups & vlinder. Als je een cocon open breekt kun je er geen touw aan vast knopen, niets lijkt iets te worden. Het lijkt een onsamenhangend geheel in een eigen wereld. Als je wilt dat het iets / zichzelf / wordt moet je het met rust laten. Nix aan doen. Als je een cocon open breekt of anderszins forceert wordt het nix meer.

Ik ben heel erg moe, maar onder die moeheid voel ik me vitaal. Ik kan mijn voeten masseren wat ik wil maar er zitten eigenlijk nergens meer echt pijnlijk gevoelige plekken, hoe ik ook duw. Mijn cellcom slaat uit met kleine getallen wat naar mijn idee betekent dat er weinig weerstand meer is. De Tanitra weegschaal van de natuurarts gaf aan dat ik 100 gram meer botweefsel heb dan in november (maar nog wel 200 gram minder dan in 2013). Mijn menstruatie is een soort regelmatig aan het terugkeren. De witte puntjes op mijn tong blijven, maar daarvan zijn de ayurveda dat dat het eerste “aangaat” & ook als laatste “uit” …
Er groeien opeens wonderlijke bultjes op mijn lichaam, ben wel heel nieuwsgierig wat dat zijn & waarom. Maar ja, laat ik vooral maar vertrouwen op de cocon die weet wat tie doet & wat er gebeuren moet.

Hoe ik ook mijn best doe eerlijk te voelen; ik voel me meestal goed. Weliswaar in herstel (in ontwikkeling is eigenlijk een beter woord) maar eigenlijk meestal best krachtig, levenslustig, geïnspireerd & popelend

Touch of Matrix

De bewustzijnsreis met Touch of Matrix naar Spanje was best een grote teleurstelling. Om heel veel redenen. Maar toch heb ik er zelf, samen met de natuur van de omgeving, iets heel moois van weten te maken. Daarna begon de grote moeheid ….

Send & Receive

Met mijn hart – hoofd verbinding communiceert het steeds krachtiger. Ik heb geen pendel meer nodig & misschien eigenlijk ook niet de wijsheid van anderen maar vind het toch fijn informatie te delen & vragen te kunnen stellen. Als je antwoorden in jezelf hoort geeft dat heel veel rust.

Dood

Inmiddels zijn de twee mensen die ik via via kende die tegelijkertijd als ik de diagnose kregen dood. Zij volgden – naar ik begreep – braaf de protocollen (waarmee ik niet bedoel dat dat hun perse de dood in joeg natuurlijk) … en lijken er in boeken en in interviews twee soorten dood te zijn: Dierbaren zijn overleden of overleden aan kanker. dat zijn de twee smaken die er zijn. Zelfs bij onze kat werd niet gesproken over een gezwel maar over kanker … (hij overleed vandaag in alle waardigheid, zonder spuitje, zonder medicijnen in een prachtig zelf gekozen houding op zijn eigen zelf gekozen tijd & plek)

Het blijft boeiend te ervaren wat zo’n woord – het woord kanker & de angst machinerie eromheen  – toch onbewust teweegbrengt … Het kost toch nog vaak tijd / focus om naar MIJN vrijheid van denken & keuze te gaan.

Rust

Ik weet dat rust heilzaam en helend is. Noodzakelijk voor herstel. O o o wat heb ik het daar juist moeilijk mee. Ik leer, maar het is echt pas dankzij 2 druppeltjes wielolie in de ochtend dat ik ook echt rust neem. Toch zou ik zo graag – diep in mijn hart – nog veel meer willen opruimen, uitzoeken, schrijven, dansen, cello spelen, mensen bezoeken, uitgaan, winkelen, wandelen, sporten, gek doen, nix doen of misschien zelfs wel een heel nieuw vak leren. Maar ja – HELP – ik zit in de cocon & vertrouw dat dat nu de juiste plek is voor mij (want anders was het anders) & dat de rest zich vanzelf ontvouwt …

& Dat ik verwacht dat ik op enig moment merk dat ik – verhip – opeens iets anders aan het doen ben :)

Hoeveel fases een cocon doormaakt tot het er als vlinder uit mag komen?
Geen idee, ik ga ze niet tellen (want niet onderscheiden) maar ik ben het nieuwsgierigst van allemaal :)

Wat ik vergeet …

Door alle commotie rondom kanker, door alle schrikbeelden, oes & ahs merk ik dat ik heel makkelijk vergeet te leven. Ik wind me op over de eenzijdige beeldvorming, het fatalisme & de commercie erom heen. Misbruik van het woord wetenschap blijft me storen. Ik doe mijn best het van me af te laten glijden, er niet op te reageren. Toch lijkt het telkens iets donkers wakker te maken.

Ook merk ik dat ik gedachteloos ieder pijntje of ervaring toesta mijn onderbewuste in te seinen “foute boel“. Ik vergeet heel makkelijk daar liefdevol & vol leven op te reageren. Met aandacht …

Leven

Het hele herstel gaat voor mij over zacht worden. Over stromen, verbinding. Luchtig licht leven. Vast gezette gedachten & ideeën die – ongemerkt – hard geworden zijn los durven te maken & te laten. Aan de stroom mee te geven. Te onderzoeken, soms.

? Wetenschappelijk niet te meten bewijst niet dat het er niet is. Waarom hoor ik dat zo weinig tijdens debatten & in meningen?

Weten schep(t)
Kwantum

Alles over kanker, voeding, gezondheid & gedrag gaat vaak over “wetenschap”. Bewijzen, meten, zeker weten, vaststaande feiten. De wetenschap zoals ik die gebruikt zie mbt kanker, in de voedingsindustrie, de farmacie & wat ik steeds tegen kom op tv en in de krant zet – naar mijn idee – vast. Deze wetenschap schept niet, maar creëert starheid, angst & welles nietes. Deze wetenschappers gaan voorbij aan de quantum energie (of schrijf je kwantum?) en dat maakt ze voor mij juist zo ongeloofwaardig.

‘’Niets is vast, alles is beweging, is verandering. “Panta rhei, ouden menei” : Alles stroomt, niets is blijvend (Heraclitus)

‘’We bestaan niet uit wetmatigheden maar uit mogelijkheden!“

Lucy Sarink legt in haar -iedere zin is fijn- boek “Van strijd naar Overgave” heel helder en duidelijk uit wat Kwantum energie volgens haar eigenlijk is. Onderstaand deel ik Lucy Sarinks omschrijving en heb toestemming gekregen om haar hier ongeveer te mogen citeren. (In een hele hartverwarmende email liet ze me dat weten :)

‘’ Alle materie bestaat uit 99,9999999 procent “lege” ruimte. Wijzelf dus ook. Steeds verder inzoomend kom je via cellen, atomen, elektronen en quarks uiteindelijk in “leegte” terecht. “Leegte” in wetenschappelijke zin: Er valt niets meer te meten en te wegen.

Wat zich in deze ruimte bevindt is de “grondstof” van materie, van alles wat leeft, van alles wat “er is” en houdt zich niet aan de ons bekende natuurwetten.

Het bestaat uit “mogelijkheden”, uit golfjes energie die in en uit een door ons waarneembare bestaan floepen. Het meest bijzondere aan deze golfjes is dat ze zich aanpassen aan de waarnemer. De ene onderzoeker ziet dit, de andere dat. Het blijkt dat het bewustzijn van de onderzoeker de waarneming schept. Hopeloos lastig voor ons rechtlijnige verstand en ongelooflijk fascinerend wanneer je je realiseert wat dit betekent:



We bestaan uit mogelijkheden en niet uit wetmatigheden



Het leven, datgene waar we uit ontstaan en bestaan, is een veld van oneindige mogelijkheden

(Blz 28 / 29 – Van strijd naar overgave – Lucy Sarink)

Creëren

Oftewel: Onderdeel van alles, daar in mee bewegen & te vormen. Die combinatie is volgens mij “je leven leven”. Daarin zit mijn vrije keus, mijn verbinding, mijn overgave

Volgende week ga ik met de Touch of Matrix op bewustzijns reis. Loslaten wat nog hard is en verbinden met leven. Het zou weleens de perfecte overgang kunnen zijn van herstel naar opbouwen naar creëren :) in alle rust

‘’ The most important things in life aren’t things (lief kaartje van een vriendin)

Trefwoorden: Kwantum energie, wetenschap,

Extra linken enzo
Touch of Matrix:  door je te verbinden met het veld / de leegte laten blokkades of vaste gedachten los.
30 days of Yoga With Adriene: met haar leer ik op een prettige vrolijke manier door te ademen en soepel te maken. Ik ben al bij dag 22 :)
Een mooi kort filmpje van Bruce Lipton over Kwantum energie : Alles is dus energie, let niet op woorden maar op je gevoel » Bruce Lipton: Quantum & how we Communicate Through Energy
Lucy Sarink schreef  “Meebewegen met kanker, van strijd naar overgave” waarin ze je mee op ontdekkingsreis neemt langs vijf levensveranderende inzichten die haar hartgestuurde genezingsweg met zich meebracht. Het is zeker niet alleen voor mensen met kanker maar juist voor iedereen.

 

Geprogrammeerd

Opeens had ik deze week weer veel spierpijn, ik was moe, werd niet ongesteld & vond alles eigenlijk teveel gedoe

Ik weet wel dat ik herstellend ben, maar staat mijn onbewuste dat ook toe?

Fouten

Ik blijf maar denken dat ik fouten kan maken. Ik blijf maar denken dat verkeerde keuzes bestaan.
(En uiteraard dat ik diegene ben die dat steeds doet: IK maak fouten & IK kies met het grootste gemak & de beste intentie verkeerd)
Dat zit allemaal in mijn hoofd, in mijn (lineair) denken. Terwijl ik weet dat wat goed of fout is een mening is, dat je nooit verkeerde keuzes maakt en dat alles wat er is energie & met de illusie van  tastbaar is.

Ik kan er steeds beter om grinniken. Ik leer het te herkennen als programma’s die afdraaien terwijl ik over andere dingen aan het nadenken ben. Programma’s die met de beste bedoelingen ingeprent zijn.
Ik knip drie keer met m’n vingers & it’s gone….

Ik vergelijk het met muziek op een Ipod waar anderen ook muziek op hebben gezet.  Als je wilt dat je Ipod andere muziek speelt dan erop staat heeft roepen tegen je Ipod geen zin. Het enige wat helpt is er andere muziek op zetten. De kunst van het herkennen van muziek die je eigenlijk niet fijn vindt en die te durven verwijderen.

 

Maar toch ….

Klein stemmetje

Een heel klein stemmetje gelooft er geen bal van dat ik beter kan worden, heeft gehoord wat de artsen zeggen. Heeft geleerd dat te geloven. Luistert naar alle terluikse opmerkingen in media. Pikt onbewust telkens op dat kanker echt dodelijk is & iets om bang van te worden. Iets om tegen te strijden, om boos op te worden, om te verwensen & als definitief eindstation te zien.
Al die mensen die dierbaren aan kanker (of aan de medicijnen) verloren …
Hoe haal ik het in mijn hoofd om de meest dodelijke vorm van kanker niet als dodelijk te zien & te doen of ik gewoon kan leven? Nog erger: Om te leven alsof er nog iets te leven valt?

Maar hoe ik dan ook naar binnen ga bij mezelf; ik kan dan echt niets anders vinden dan iets bruisends, iets dat wil, iets dat nieuwsgierig is, iets wat borrelt & stroomt …

Ik weet wel dat ik niet ziek ben, maar wat gelooft mijn onderbewuste?

Rust

Maar, zo heb ik deze week geleerd …
Dat bruisende voelen kan ik alleen als ik mezelf rust gun.
Ik begin te beseffen dat zoveel als ik vroeger tegelijk & door elkaar deed nu gewoon niet aan de orde is. Hoe sterk & krachtig ik me ook voel.

Het is duidelijk niet de bedoeling dat ik me laat ophaasten door anderen & hun verwachtingen. Het is duidelijk niet de bedoeling dat ik probeer te voldoen aan verwachtingen waarvan ik invul dat anderen die van mij hebben. Mijn lichaam roept me terug.

Als ik mezelf een moment gun eerst naar binnen te gaan vóór dat ik actie onderneem doe ik misschien dezelfde dingen, voor dezelfde mensen.  Alleen dan vanuit mijn binnenste (ik wilde “vanuit mijn hart” schrijven, maar dat is het niet, het is ergens vanuit een soort midden).

(& trouwens …. misschien doe ik dat wel helemaal niet! maar dat is dan weer een andere ontdekking)

Egoïstisch & naïef

Ha, stemmetje twee: om alles op mijn manier & in mijn tempo te doen is natuurlijk wel super egoïstisch & naïef. Ik hoor het iedereen denken, ik vul dat vrolijk in. En ben het met iedereen eens dus ik schrik. Ik voel dat dat is wat ik moet doen maar wil natuurlijk niet egoïstisch genoemd worden, tjee, stel je voor! Ik ben goed opgevoed door mijn ouders en mijn omgeving.
Ik kan mij voorstellen dat als je herstellend bent van ziekte je alle ruimte krijgt alles in je eigen tempo te doen maar als je gezond bent moet je vooral klaar staan voor anderen; doen & gaan met die banaan. “Ik” kom later wel. Of althans, dat ik wat ik ervan heb gemaakt.

Ik verheug me op het plezier om ook als je hersteld bent nauwkeurig te navigeren vanuit je hart.

Ik verheug me op de vrijheid de gedachten die ik meen dat anderen daarover hebben als mijn eigen gedachten te zien & om mijn vrijheid van denken te gebruiken om te denken wat ik wil.

Affijn, de pijn

M’n zus stelde me – geïnspireerd door Louise Hay – twee vragen:

1: Wat wil dit ongemak, deze ziekte je vertellen
2: Wat moet je doen om je beter te voelen?

Ik stelde die vragen aan mezelf & het antwoord kwam echt verbluffend snel:

“Rustig aan,
Geef mezelf de tijd
Om te ruimen”

Aldus geschiedt …

Extra linken enzo:
ik stuitte op dit prachtige filmpje van Bruce Lipton waarin hij het waarom van soundhealing uitlegt. Ik heb er op mijn manier wat mee gedaan & echt profijt van gehad en wil er zeker meer mee experimenteren. Bruce lipton about sound healing »
En ik zag een fantastisch inspirerende film: Tomorrow (demain): 5 franse filmmakers die de wereld rondreizen om voedsel, energie, onderwijs, geld en democratie oplossingen met eigen ogen te bekijken. Ik werd er blij van https://www.demain-lefilm.com/en/solutions »

De kracht van woorden

Gister zag ik op uitzendinggemist een vrouw die een koude douche uitdeelde omdat ze niet naar de personeelstoilet mocht in een winkel. Zelfs niet toen ze zei dat ze kanker heeft en binnenkort doodgaat. Grote verontwaardiging alom.

Schrik1: Ik keek die vrouw nog eens extra aan, want jeetje ze gaat binnenkort dood!!! Ze zag er eigenlijk nog best goed uit.
Schrik 2: Zo kijken anderen misschien ook naar mij!
Gedachte 1: Maar we gaan toch allemaal dood? (Of hoe moeten we dat anders noemen?)  Gedachte 2: Wat maakt dan de verontwaardiging dat die vrouw net als iedere bezoeker niet op het personeelstoilet mocht?

Twijfelen aan jezelf

Ik herinner me een heel vervelend gesprek met mijn internist. Zij zou mij bellen om wat bloedwaarden door te geven. De waarden die ik wilde weten stemde mij best positief, maar de waarden waar zij naar keek – de tumormarkers – waren volgens haar extreem verhoogd in een korte tijd. Ik vroeg haar wat dat betekent, wat zij ervan wist etc. Ze wist mij te vertellen dat ik dus een heel erg kwaadaardige tumor had. Ik schrok me rot! Ik was die dag juist zo energiek wakker geworden, ik zou die middag naar de stad fietsen, ik voelde me super!

Juist: Tot haar telefoontje. De mededeling alleen al van een kwaadaardige tumor maakte mij in één keer onzeker. Kon ik echt wel naar de stad fietsen? Als ik haar moest geloven zou ik halverwege in elkaar storten, het ging echt heel slecht met mij. Wie had nu gelijk? Zij op basis van haar kennis over tumormarkers of ik op basis van mijn inwendige gevoel & gemoed?

Ik raakte in paniek, mocht ik nog wel naar de stad fietsen?

? Was ik echt zo ziek? Was ik echt nog zieker geworden? Wat zijn tumormarkers & hoe kon zij zo zeker weten dat wat zij wist het juiste was?

Gelukkig geloofden vriendlief, zus & ouders er geen barst van dat het slechter met mij ging. Hemel zei dank keken zij verder dan cijfers. De bevriend radioloog wist mij te vertellen dat CEA en CAI  tumormarkers over eiwitten gaan & niemand eigenlijk precies weet hoe of wat. Je zou het ook om kunnen draaien: De ontzettende hoge markers vertellen juist dat mijn lichaam enorm tekeer aan het gaan is tegen de tumoren. Naar zijn mening zouden hoge tumormarkers juist een teken van een enorme imuunreactie van je lichaam kunnen zijn. & dat is wat je nodig hebt om de tumorgroei te stoppen (grappig ik schreef net tumorgroet ipv tumorgroei – mooi woord!)

Maar toch: het kwaad was gezaaid. Door de woorden die de oncoloog / internist gebruikte en de waarde die ik daaraan hechtte raakte ik in paniek! Door woorden zonder enige nuance, zonder enige relativering. Die nuance & relativering heb ik er zelf – en omdat ik zo uit het loot geslagen was aanvankelijk door anderen – weer aan toe moeten voegen

Het lijkt mij juist essentiële kennis voor de oncoloog/internist om de kracht van woorden, woordkeus, relativering & nuancering te kennen. Dat zij ook in zo’n gesprek durven te zeggen “ik weet het niet, maar dit is wat ik geleerd heb”!

Rood petje

Voor mij was dit een typisch geval “rood petje”:  Als iemand beweert dat ik een rood petje op heb en ik weet zelf dat dat niet zo is hoef ik niet aan mezelf te twijfelen. Als iemand iets ingewikkelders over mij beweert dan ben ik net zo vrij om te bepalen of deze persoon gelijk heeft of niet.
(vrije vertaling van de blog van zonzekerheid over een lelijk groen petje, link onderaan).

Medevreugde

Wat zou er gebeurd zijn als ik & mijn directe omgeving de woorden van de internist wel zou geloven? Als ik wel zou vertrouwen op hun eenzijdige op medicijn  & niet op ‘zijn’ gerichte kennis? Als ik wel tevreden zou zijn met geen antwoorden op mijn vragen?
Wat ik geloof, geloven mijn cellen ….

Wat gebeurd er met mensen als ze horen van mijn diagnose? Ik vertel weinig mensen over “mijn diagnose”. Ik ben namelijk aan het leven & ik weet dat hun schrik mij niet voedt, mij niet dient.  De vreemde gewoonte om wel mee te lijden maar minder mee te vreugden. Tijdens het “nieuws” (wat natuurlijk “ouds” zou moeten heten ;) & overal zoveel aandacht voor lijden, weinig vreugde.

“Medevreugde, niet medelijden maakt de vriend”(Nietzsche)

Daar vond ik die koude douche weer een typisch voorbeeld van. En grote schrik, ik deed er aanvankelijk zelf aan mee!

‘’ Wat je aandacht geeft groeit

Gedachtenkracht

Bruce Lipton legde het laatst prachtig uit in een filmpje. Over energie, woorden, quantum. “Dr. Bruce Lipton On How Physical Thoughts Travel Outside Of Our Bodies & Affects Others” (Bruce Lipton legt uit hoe de energie van onze gedachten mensen buiten ons beinvloedt).  Als ik (priori)tijd heb ga ik dat verder uitwerken maar omdat het zo mooi aansluit bij mijn relaas over de kracht van woorden deel ik hier de link. https://youtu.be/PqlG0ZOX6rU Vanaf 5 minuten ;)

Trefwoorden: Tumormarkers, keus bij kanker (altijd eigenlijk), Medevreugde, zelf nadenken, zorgvuldig woorden gebruiken

Extra linken: Een typisch geval van “rood petje” is mijn vrije vertaling van de blog van zonzekerheid over een lelijk groenpetje » http://www.zonzekerheid.nl/wp/petje/
De kracht van woorden Bruce Lipton : Dr. Bruce Lipton On How Physical Thoughts Travel Outside Of Our Bodies & Affects Others » https://youtu.be/PqlG0ZOX6rU

PS Als je geen updates wilt missen kun je je op updates abonneren. Je ontvang dan automatisch eens per week of per maand een overzicht van de nieuwste berichtjes Abonneren »

Leven van binnenuit

Het spannendste vind ik leven van binnenuit. Niet gewend om bewust van binnen uit te luisteren naar wat er buiten mij -& binnen mij – gebeurd. Niet gewend om van achter mijn ogen te kijken.
Ik leer bewust een moment van keus te ervaren & dan te kiezen hoe ik me wil voelen. Een subtiel anker van waaruit ik filter. Mijn lichaam laten spreken (horen, zien, voelen, ruiken) & dat als richting, als navigatie, gebruiken.

Ik sta aan het roer

Belangrijk is dat het voor mij goed voelt.
Dat is mijn koers, mijn richting. Dat klinkt zo logisch maar is zo nieuw voor mij.

Bij gebrek aan “mij”

Getraind in energie buiten mij oppikken, signalen & behoeften van anderen vertalen. De gedachte dat anderen altijd wel weten wat ze doen & weten hoe het hoort. (& uiteraard wel weten waar & waarom ze mee bezig zijn)  Overal tegelijk zijn…. – overal – zo heb ik recent mogen leren – BUITEN  mij. Overal maar nergens dus eigenlijk – bij nader inzien ;)

Ik heb mij getraind als “sterke vrouw” die alles aan kon. Lichamelijke behoeften zoals moe of honger, angst, boosheid ,verdriet? Geen tijd voor. Durven voelen of iets of iemand voedt of leegzuigt? Onbelangrijk (ook geen idee wat te doen als je erachter komt dat iets of iemand je leegzuigt).

Geen behoefte, geen noodzaak, geen bewustzijn om te voelen of het goed voor mij voelt, of het stroomt, voedt & verbindt. Anderen (mensen, werk, afspraken, waarheden) gingen vóór mij. Uit liefde voor die ander, vanuit het idee dat dat zo hoort, vanuit gebrek aan oefening in “eerst ik” of weet ik veel welke ‘waarom daarom’ ik er op zou kunnen plakken. Geen idee, onbelangrijk ook.

Kanker heeft iets te maken met liever geen grenzen stellen, met energie vastzetten / opkroppen, een zelfopgelegd keurslijf, met jezelf op de achtergrond zetten. (Christiane Beerlandt)

Van achter de ogen
Door je eigen ogen naar buiten kijken

Hoe meer ik mij oefen in het kijken door mijn eigen ogen hoe meer ik het idee krijg dat veel mensen doen zonder te denken, zonder te voelen of ze er eigenlijk wel blij van worden. Het lijkt alsof veel mensen doen wat ze (aan)geleerd hebben als juist. Gevoed door korte termijn marketing, geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen voor de gevolgen van daden voor de gezondheid / leefbaarheid van anderen & de toekomst. De meeste mensen zijn zich hier niet bewust van & hebben ook geen idee dat het anders zou kunnen. Wonderlijk genoeg dacht ik jarenlang dat zij het juist wél wisten. Dat anderen meer gelijk hebben dan ik.

“Wat iemand ook beweert het is nooit waar. 
De gedachte is op dat moment misschien wel waar voor een hele groep maar het blijft een gedachte. Als er op aarde ook maar één iemand is die hier een andere gedachte over heeft hebben we het over een (persoonlijke) mening & niet over een feit.  ” (De slagersdochters, Angela Mastwijk)

Het is fijn te merken dat als ik “van binnenuit” luister naar mensen, naar mijn eigen gevoelens, als ik “van binnenuit” aanwezig ben, dat ik merk dat ik echt meer aanwezig ben. De gesprekken zijn fijner, de uitwisseling minder verhit & minder “welles nietes”. Alsof er meer tijd is, meer ruimte. Alsof er meer is.

Bewegen van binnenuit

Ik oefen mij in mij

Toen ik in september en oktober nauwelijks kon bewegen van de pijn heb ik met Ellen echt geoefend in de beweging vanuit mezelf. Mijn lichaam volledig de tijd te geven de beweging te laten komen. De beweging te volgen. De beweging te bewegen. Ik deed er ontzettend veel tijd over om van de ene beweging naar een andere te gaan. Heel emotioneel, de pijn te ervaren, er te laten zijn, er niets van te vinden. Mijn hoofd uitschakelen, geen beweging bedenken maar echt laten komen. Vanuit het diepste in mij. “Zoals een amoebe” (op you tube te vinden hoe die bewegen)
Ongelooflijk, maar door het de tijd te geven, echt de tijd te geven, kwam ik uiteindelijk van liggen tot staan, pijn vrij!

Ellen leerde mij mijn levensenergie voor te stellen als een kringelend wierook rookje. Een kringelend wierook rookje ergens in je lichaam. Zonder iets te willen, iets te vinden of iets te hoeven fixen. Die energie kringelt gewoon daar waar die kringelt. Spannender dan ieder boek of gedachte voor het slapen :)

Ik lees tegenwoordig eigenlijk geen boeken meer voor het slapen. Ik ga liggen, onderzoek waar het op dit moment ‘kringelt” en vergezel het avontuuzzzzzzzz

Trefwoorden: De houdingcoach, Energy clearing, zelf durven denken, zelf mogen denken, de waarheid,  wie moet je nu geloven, pijn bij botmetastasen, makkelijk in slaap vallen.

Door mijn trainingen bij Eric Dowsett  (2005 / 2008 Clear Home Clear Heart) heb ik veel ervaring opgedaan in het ervaren & vertalen van energie. Energie van mensen, situaties & voorwerpen. Woningen en bewoners. Energie te laten zijn & het niet persoonlijk te nemen maar als energie te ervaren. Daar hoef je niets mee; ook niet te veranderen.
Door Ellen Oude Lansink – de houdingcoach – heb ik leren ervaren wat ik juist binnen in mij ervaar. Om daar geen mening over te hebben maar wel gewaarzijn, nieuwsgierigheid. Door haar ben ik van buiten naar binnen gegaan.
Fijne vriendin Angela Mastwijk verwoord voor mij zeer inspirerend met zonzekerheid en de slagersdochters zoals zij “de drie principes van de menselijke ervaring” ervaart & vertaalt & leeft. Mind consciousness & thought.

A27 & 130 km: natuurlijk!

Het = niet dat er TEveel bomen zijn, of TE weinig wegen. Het is omdat er TEveel auto’s zijn TEgelijkertijd

(& dan ook nog eens een hele boel mensen die op dat moment daar helemaal niet zouden willen zijn & rijden naar een plek waar ze ook geen plezier aan beleven)

1+1=2?

Ochtendspits vullen met mensen die hun auto gebruiken om ergens naar toe te rijden waar ze echt blij van worden & op een tijdstip die bij hun past … : file weg …

ik snap dat wel: bomen en groen zo vlak bij de stad daar heb je minder aan dan aan eerder sneller tegelijk meer geld verdienen om … ehhhh… rijkdom delen kan natuurlijk niet. Dat jij meer verdiend dan een ander of juist minder terwijl we allemaal samen even belangrijk zijn … wie heeft ooit bedacht dat dat logisch is?

Hoe de lucht dan gefilterd moet worden zo vlak bij de stad is niet onze zorg. We lenen de aarde van onze kinderen, daar hoeven we echt niet zuinig op te zijn. (Als je niet weet wat je mist mis je het niet, uche uche)

130 km

Omdat vuile lucht belangrijker is dan schone, de uitlaatpijp zit aan de achterkant

omdat we anders niet genoeg brandstof verbruiken per km, de schatkist moet gevuld & de voorraad asap leeg geplunderd

omdat iedere meter die we na een noodstop verder rijden zo lekker opruimt

Ik snap dat ….