Help! In April afgesproken met de huisarts dat ik mezelf in de gaten zou houden. Eventuele monitoring via haar en ter plekke af te nemen bloedmonsters. Sinds januari heb ik niets meer laten meten. Heel bewust niet.
Ik heb een afspraak met haar gemaakt. Eigenlijk om haar te laten weten dat ik nog steeds geen bloed wil laten meten. Wat is hier aan de hand?
Wat meet & wat weet je dan?
Serieus? Waarom zou ik mijn bloed niet laten meten? Ik ben zo geschrokken van de eenzijdige kijk van het ziekenhuis naar de cijfertjes in plaats van naar de vrouw van wie het bloed gemeten werd. Ik ben ook heel erg geschrokken van mijn omgeving die telkens vraagt naar resultaten van testen en scans etc. Ik wil NIET in de verleiding komen mij door cijfertjes, normen en richtlijnen te laten vertellen hoe het met mijn leven & lichaam gaat. Ik heb nog steeds veel te leren in het luisteren naar mijn eigen lichaam. Ook te leren daarop te vertrouwen. Cijfertjes van buitenaf zullen mij daar op dit moment niet bij helpen. Ongeacht welke uitslag
Het voelt voor mij een beetje als de CITO toets. Die meet van alles en koppelt daar waardes aan. Waardes in vergelijking met alle andere kinderen die dezelfde vragen moesten beantwoorden maar verder natuurlijk eigenlijk echt niet op elkaar lijken. Kinderen die extra trainden, wat kinderen willen worden, opvallende combinatie van talenten, hoe stijf of juist creatief het antwoord tot stand kwam…. dat vertellen de cijfertjes ECHT niet. Wat wordt nu eigenlijk gemeten? Is dat wat ik belangrijk vind? Geeft het mij informatie die ik niet kan weten als ik echt naar een kind kijk & luister?
Welke informatie mijn bloedwaarden ook zullen geven het zal me niet echt iets kunnen vertellen. Niet hoe ik me voel & niet hoe ik het beste kan zorgen dat ik het echt fijn & bewegend heb met mij. (& wie bepaalt wat goed is ook al weer?)
Antwoorden?
En daarbij: als het heel slecht is heeft de huisarts geen antwoorden voor mij. Chemo en gif ga ik niet doen. Ook zal ik niets nemen wat de last van de gevolgen dragelijker zou moeten maken. Ik richt me echt op de oorzaak & de toekomst & voelen en navigeren vanuit het NU.
Trauma
Telkens als ik aan een eventueel bloedonderzoek denk voel ik me naar & vervelend. Hoe eigenwijs ik me ook kan voordoen toch weet ik dat ik naar de resultaten zal luisteren. Daarmee geef ik een heel stuk eigen macht, eigen verbinding uit handen. Ik heb het gehad met die nare gesprekken. Ze doen me teveel denken aan hoe het ziekenhuis met patiënten omgaat. Meteen met de botte bijl erin, hoop en optimisme is uit de boze. Wij weten wat goed voor u is, volg ons & onze protocollen. (Stel vooral geen vragen want antwoorden hebben we niet & onderzoek buiten de commerciële kaders volgen we niet ) …
De volgende patiënt.
Natuurlijk; als het om een gebroken arm of been zou gaan zou ik zeker wel willen weten of het goed aangroeit, ook vond ik het fijn mijn kinderen in mijn buik te zien spelen en geloof ik in ooglidcorrecties etc etc. Maar in mijn geval heeft het reguliere geldverslindende circuit nul antwoorden voor mij. Dat hebben ze me zelf ook al direct duidelijk gemaakt bij het allereerste telefoontje. Elk middel wat ze mij willen voorschrijven kreeg telkens de waarschuwing: het enige wat we weten is dat het slechts tijdelijk helpt.
Als blijkt dat ik – volgens de cijfertjes – net zo gezond ben als in januari – of misschien zelfs wel gezonder – maakt me dat nog steeds niet minder moe.
Ik zit nog in mijn cocon …. oja.
?Wat meet je & wat weet je dan?
Als 96% van alles wat er bestaat (beste Yury Kronn : misschien is het wel 96,33%?) niet meetbaar is volgens de metingen van de westerse wetenschap betekent dat niet dat het er niet is. De hele wetenschap zoals wij die hanteren gaat alleen uit van atomaire materie en elektromagnetische energie; dat wat “meetbaar” is. De overige 96% is niet te verklaren maar bestaat natuurijk wel. En heeft wel degelijk invloed op materie, ons lichaam en alles wat er bestaat. Dat weet de mensheid al eeuwen en eeuwen. De afgelopen 50 tot 175 jaar zijn we “”dat alleen eventjes een beetje aan het vergeten. Hahahahah
Ben ik gezond?
Een jaar geleden was ik te druk met de automatische piloot om te beseffen hoe beroerd & moe ik eigenlijk was. Hoe fysiek slecht eraan toe. Toen gaven de getallen een signaal. De noodrem waar ik toen aan trok heeft gewerkt. De trein – toen in volle vaart – is nog steeds met gierende banden aan het remmen. De rookwolken zijn nog niet opgetrokken
Ik trok precies een jaar geleden aan de noodrem, wilde ondertussen mijn trein wel op het spoor houden. Ik hield de wissels nauwlettend in de gaten & voerde tegelijkertijd reparaties uit. Noodzakelijk om überhaupt heelhuids tot stilstand te kunnen komen.
Ik sta nog steeds niet stil, ik rij nog, nog steeds aan het remmen. Ondertussen kies ik per wissel een richting, zonder een vast eindstation in gedachten. Al begin ik wel nieuwsgierig te worden. Ik besef me dat ik eerst ECHT stil mag komen te staan, dan mag kijken waar ik ben & dan een nieuw plannetje kan maken. Dat is mijn uitdaging
Maar eerst nog verder remmen & opknappen ….
Misschien zelfs wel een tijdje in de “stilstaande trein” naar nergens onderweg zijn?
Afgebeld
Na een goed & tranen biggelend gesprek met vriendlief inderdaad besloten de afspraak gewoon te annuleren. Dat voelt zo goed! Ik stuur mijn huisarts een berichtje. Ik weet dat zij haar best zal doen het te begrijpen & nog steeds van harte voor me klaar staat als ik haar nodig heb.
& zo geschiedde