Gister zag ik op uitzendinggemist een vrouw die een koude douche uitdeelde omdat ze niet naar de personeelstoilet mocht in een winkel. Zelfs niet toen ze zei dat ze kanker heeft en binnenkort doodgaat. Grote verontwaardiging alom.
Schrik1: Ik keek die vrouw nog eens extra aan, want jeetje ze gaat binnenkort dood!!! Ze zag er eigenlijk nog best goed uit.
Schrik 2: Zo kijken anderen misschien ook naar mij!
Gedachte 1: Maar we gaan toch allemaal dood? (Of hoe moeten we dat anders noemen?) Gedachte 2: Wat maakt dan de verontwaardiging dat die vrouw net als iedere bezoeker niet op het personeelstoilet mocht?
Twijfelen aan jezelf
Ik herinner me een heel vervelend gesprek met mijn internist. Zij zou mij bellen om wat bloedwaarden door te geven. De waarden die ik wilde weten stemde mij best positief, maar de waarden waar zij naar keek – de tumormarkers – waren volgens haar extreem verhoogd in een korte tijd. Ik vroeg haar wat dat betekent, wat zij ervan wist etc. Ze wist mij te vertellen dat ik dus een heel erg kwaadaardige tumor had. Ik schrok me rot! Ik was die dag juist zo energiek wakker geworden, ik zou die middag naar de stad fietsen, ik voelde me super!
Juist: Tot haar telefoontje. De mededeling alleen al van een kwaadaardige tumor maakte mij in één keer onzeker. Kon ik echt wel naar de stad fietsen? Als ik haar moest geloven zou ik halverwege in elkaar storten, het ging echt heel slecht met mij. Wie had nu gelijk? Zij op basis van haar kennis over tumormarkers of ik op basis van mijn inwendige gevoel & gemoed?
Ik raakte in paniek, mocht ik nog wel naar de stad fietsen?
? Was ik echt zo ziek? Was ik echt nog zieker geworden? Wat zijn tumormarkers & hoe kon zij zo zeker weten dat wat zij wist het juiste was?
Gelukkig geloofden vriendlief, zus & ouders er geen barst van dat het slechter met mij ging. Hemel zei dank keken zij verder dan cijfers. De bevriend radioloog wist mij te vertellen dat CEA en CAI tumormarkers over eiwitten gaan & niemand eigenlijk precies weet hoe of wat. Je zou het ook om kunnen draaien: De ontzettende hoge markers vertellen juist dat mijn lichaam enorm tekeer aan het gaan is tegen de tumoren. Naar zijn mening zouden hoge tumormarkers juist een teken van een enorme imuunreactie van je lichaam kunnen zijn. & dat is wat je nodig hebt om de tumorgroei te stoppen (grappig ik schreef net tumorgroet ipv tumorgroei – mooi woord!)
Maar toch: het kwaad was gezaaid. Door de woorden die de oncoloog / internist gebruikte en de waarde die ik daaraan hechtte raakte ik in paniek! Door woorden zonder enige nuance, zonder enige relativering. Die nuance & relativering heb ik er zelf – en omdat ik zo uit het loot geslagen was aanvankelijk door anderen – weer aan toe moeten voegen
Het lijkt mij juist essentiële kennis voor de oncoloog/internist om de kracht van woorden, woordkeus, relativering & nuancering te kennen. Dat zij ook in zo’n gesprek durven te zeggen “ik weet het niet, maar dit is wat ik geleerd heb”!
Rood petje
Voor mij was dit een typisch geval “rood petje”: Als iemand beweert dat ik een rood petje op heb en ik weet zelf dat dat niet zo is hoef ik niet aan mezelf te twijfelen. Als iemand iets ingewikkelders over mij beweert dan ben ik net zo vrij om te bepalen of deze persoon gelijk heeft of niet.
(vrije vertaling van de blog van zonzekerheid over een lelijk groen petje, link onderaan).
Medevreugde
Wat zou er gebeurd zijn als ik & mijn directe omgeving de woorden van de internist wel zou geloven? Als ik wel zou vertrouwen op hun eenzijdige op medicijn & niet op ‘zijn’ gerichte kennis? Als ik wel tevreden zou zijn met geen antwoorden op mijn vragen?
Wat ik geloof, geloven mijn cellen ….
Wat gebeurd er met mensen als ze horen van mijn diagnose? Ik vertel weinig mensen over “mijn diagnose”. Ik ben namelijk aan het leven & ik weet dat hun schrik mij niet voedt, mij niet dient. De vreemde gewoonte om wel mee te lijden maar minder mee te vreugden. Tijdens het “nieuws” (wat natuurlijk “ouds” zou moeten heten ;) & overal zoveel aandacht voor lijden, weinig vreugde.
“Medevreugde, niet medelijden maakt de vriend”(Nietzsche)
Daar vond ik die koude douche weer een typisch voorbeeld van. En grote schrik, ik deed er aanvankelijk zelf aan mee!
‘’ Wat je aandacht geeft groeit
Gedachtenkracht
Bruce Lipton legde het laatst prachtig uit in een filmpje. Over energie, woorden, quantum. “Dr. Bruce Lipton On How Physical Thoughts Travel Outside Of Our Bodies & Affects Others” (Bruce Lipton legt uit hoe de energie van onze gedachten mensen buiten ons beinvloedt). Als ik (priori)tijd heb ga ik dat verder uitwerken maar omdat het zo mooi aansluit bij mijn relaas over de kracht van woorden deel ik hier de link. https://youtu.be/PqlG0ZOX6rU Vanaf 5 minuten ;)